ณ.ดินแดนป่าอันกว้างใหญ่
กระผมชื่อ บรรเจิดเป็นหนึ่งในสิ่งมีชีวิตที่อาศัยอยู่ในผืนป่าแห่งนี้
ดูก็รู้นะคับ ว่าตัวผมถูกเลี้ยงดูมาอย่างสบายแค่ไหน ข้าวเช้าไม่ได้ขาด ตกดึกมาขอเบิ้ล 3 ยังได้เลยคับ
วันนี้เป็นวันที่โชคร้ายของผมอย่างยิ่ง ความสุขสบายของผมได้หายไปในบัดดล ท่านแม่ส่งผมเข้าเรียนในสถาบันแห่งนี้ครับ
ถูกต้องครับมันคือสถาบันชื่อดัง มหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด นั่นเอง
ท่านแม่หวังเป็นอย่างยิ่ง ว่าผมจะได้เป็นผู้บริหารระดับประเทศ อย่างท่านผู้นี้
อาจารย์ก็แพร่มสอน เอ้ย พร่ำสอน อยู่ทุกวัน จนผมชักเบื่อหน่ายกับชีวิตใน ฮาร์วาร์ด
ไอ้ผมก็มีเพื่อนอยู่คนนึงครับ ที่ไว้วางใจได้ คอยชี้นำทางให้ผม โดยที่ผมไม่ต้องเรียกครูพิเศษมาสอนถึงบ้าน
ครับ เค้าชื่อ รีบอร์นครับ
อยู่มาวันหนึ่งครับผมเดินไปเที่ยวตรอกข้าวสาร จู่ๆก็เกิดเรื่อง มีคนทำร้ายผมโดยผมไม่ทันได้ตั้งตัว
คิดหรอครับ ว่าคนอย่างผมจะให้ใครรังแกอยู่ฝ่ายเดียว ผมสู้ยิบตา!!
ผมสู้มันไม่ไหวจึงต้องเรียกเพื่อนมาช่วย
จนเกิดเรื่องราวใหญ่โต จนทำให้ผมต้องขึ้นศาลไคฟง!!
ผมต้องติดคุกอยู่ 2 ปีทำให้ผมไม่สามารถกลับไปเรียนที่ ฮาร์วาร์ดได้อีก
ผมกลับมาที่พัก มองดูความฝันอันยิ่งใหญ่ของตัวเองผ่านกระจกบานหนึ่ง
ใช่ครับผมอยากยิ่งใหญ่เหมือนสิงโตนาเนีย
ผมจึงผันชีวิตตัวเองมาเป็นมือปืนรับจ้างคับ ผมจะใช้ปืนสร้างความยิ่งใหญ่ให้กับผม
อยู่มาวันหนึ่งผมก็มาค้นพบว่าความยิ่งใหญ่นั้นไม่ได้สร้างด้วยปืน เมื่อผมได้มาพบกับสิ่งที่น่าประหลาดใจในขณะที่ผมกำลังซื้อปีกไก่กิน
วณิพกพเนจร ทำเอาผมอึ้ง ผมคิดในใจ ถึงแม้ว่าเขาจะพิการไม่ครบ 32 แต่เค้าก็กัดฟันสู้ชีวิตทำงานอย่างสุจริต ผมจะต้องเอาเยี่ยงอย่าง ต้องกัดฟัน ไม่ย่อท้อต่ออุปสรรคที่ถาโถมเข้ามายิ่งกว่า คลื่นสึนามิ
ผมยึดถือหลักการดำรงชีวิตของเค้า
และอยู่มาวันหนึ่ง ขณะที่ผมเล่นกีตาร์อยู่นั้น ก็มีนักดนตรีคนหนึ่ง ชักชวนผมเข้าร่วมวงดนตรีกับเขา
ครับเค้าคือพี่แอ๊ดคาราบาว
ชีวิตผมมีแสงแห่งความหวัง!! แสงที่สว่างยิ่งกว่าไฟไส้กระสือ เค้าคนนี้ทำให้ชีวิตผมเปลี่ย่นไปได้ 
ชีวิตนี้ผมคงไม่เหงาอีกต่อไปแล้ว 
มีฟามสุขจังเยย
The End
ช่วยติชมกันด้วยน๊า ม้อยเป็นคนแต่งขึ้นมาเอง
กระทู้ร้อนแรงที่สุดของวันนี้
กระทู้ล่าสุด
รูปเด่นน่าดูที่สุดของวันนี้
