..ไม่มีเค๊าในวันนั้น..ก็ไม่มีฉันในวันนี้..

เวลานี้  -  ที่นั่นเป็นอย่างไร

นึกเมื่อนิ่งพักใจเมื่อไกลห่าง

เราพานพบเราผูกพันเพื่อปล่อยวาง

เราร่วมทางแล้วแยกทางเพื่อต่างเดิน

เพียงส่วนเสี้ยวแห่งพานพบและพลัดพราก

ล้วนทำใจได้ยากแม้นานเนิ่น

บางความหลังยังรู้สึก   ( ลึกเหลือเกิน )

หากยังยิ้มและดุ่มเดิน  แม้เดียวดาย

เชื่อว่าพ้นราตรี  มีทิวา

และเชื่อว่าทางความฝันนั้นหลากหลาย

ที่เคยรักเคยเคียงเป็นเพียงคล้าย

ถึงจุดตัดก็แยกย้ายไปตามทาง

เคยท้อแท้ร้างไร้เรี่ยวแรงฝัน

ไม่เชื่อแม้มีตะวันในรุ่งสาง

ไขว่คว้ายื่นมือไปในเลือนลาง

ก็พบเพียงความเวิ้งว้าง

- -  ทรุดร่างลง

.............................................................................

บ่อยครั้งที่เรามักตั้งคำถามกับตัวเองเสมอ…ว่าทำไม ?ชีวิตของเราถึงต้องพานพบ…
กับเรื่องราวที่เจ็บปวดและพานพบกับคนที่เลวร้ายด้วย…...

แต่เพราะทุกชีวิตต้องก้าวเดิน…

แต่ละย่างก้าวจึงต้องมีบทเรียน…

หากไม่พบพานคนเลว…
ไหนเลยเราจะมีบทเรียนเพื่อเตือนใจ…

หากไม่มีคนเลวร้ายผ่านเข้ามาในชีวิต…

บทเรียนที่มีค่าและทำให้เราเข้าใจตัวเองมากขึ้น…คงไม่มี…

โลกไม่ได้เลวร้ายมืดมน…

จนทำให้เราต้องรังเกียจการมีลมหายใจอยู่…เพื่อสู้ต่อไป..

บางครั้งความปวดร้าวที่เกิดจากคนบางคน…

อาจมีค่ามากกว่าความสุขที่ได้รับอย่างพร่ำเพรื่อ…

ด้วยเพราะว่ารอยกรีดนั้นฝังลึกและ…ยิ่งเจ็บก็ยิ่งจำ…


เครดิต  ::   http://www.postsmiles.com