Art เศร้า ๆ...

จะรู้ว่าโลกนี้ . . . มันกว้างใหญ่

ก็ต่อเมื่อเราได้ . . . ออกเดินทาง

จะรู้คุณค่าของอะไร . . . ในสักอย่าง

ก็ต่อเมื่อเราได้ . . . เสียมันไป

จะรู้ความหมาย . . . ของฟ้าหลังฝน

ก็ต่อเมื่อเราผ่านพ้น . . . มันมาได้

จะรู้ว่ายังมีเรื่อง . . . อีกมากมาย

ก็ต่อเมื่อเราเปิดใจ . . . ยอมรับมัน

จะรู้ว่าในหนังสือ . . . มีอะไร

ก็ต่อเมื่อเราได้ . . . ลองเปิดอ่าน

จะรู้เวลา . . . ของดอกไม้บาน

ก็ต่อเมื่อเราเฝ้าตาม . . . อยู่อย่างนั้น

จะรู้ว่าเสียงหัวเราะ . . . มันมีค่า

ก็ต่อเมื่อเราเสียน้ำตา . . . ในสักวัน

จะรู้ถึงความในใจ . . . ของกันและกัน

ก็ต่อเมื่อเราได้พูด . . . มันออกไป

จะรู้ว่าอะไร . . . ที่เรียกว่าคิดถึง

ก็ต่อเมื่อในความคิดคำนึง . . . มีใครสักคน

จะรู้ความหมายในคำรัก . . . สักหน

ก็ต่อเมื่อมีใครบางคน . . . ทำให้หวั่นไหว

จะรู้ว่าค่ำคืนนี้ . . . คงไม่เงียบเหงา

ก็ต่อเมื่อทุกเรื่องเล่า . . . ได้มีโอกาสบอกไป

จะรู้ว่าเป็น “เธอ” เท่านั้น . . . ที่ฉันมีให้

ก็ต่อเมื่อทุกครั้ง…ที่เขียนอะไรลงไป

จะมีแต่ภาพเธอในใจ...ที่เกิดขึ้นมา