My dairy

หน้าแรกTeeNee เรื่องฮิตนิยมส่งต่อ อื่นๆไม่เข้าพวก My dairy

เ รื่ อ ง จ ริ ง ค รั บ

A..

เช้าแล้วหรือเนี่ย....

(เสียงนาฬิกาปลุก ทำให้ผมจำเป็นต้องตื่น เพื่อลุกขึ้นที่จะไปอาบน้ำแต่งตัวไปเรียน)

ขยับตัวบิดขี้เกียจเล็กน้อย ...แล้วเดินไปอาบน้ำ...

ผมอาบน้ำแบบคนไม่มีชีวิตชีวา

ความรักครั้งก่อน ทำให้ผม..เจ็บ ...ช้ำ...เหมือนผมจะอ่อนแอ

อาบน้ำเสร็จผมก็มาแต่งตัวเตรียมไปเรียน ...และแล้ว

"เฮ้ย !!.."นี่ผมลืมรีดเสื้อหรอเนี่ย..แล้วถุงเท้าไปไหนซะล่ะ

"เอ้านี่ "เสียงพี่ชาย หยิบเสื้อ และ ถุงเท้าโยนมาให้

"เห็นแกนอนไม่ยอมตื่น คิดว่าจะไม่ไป เรียนซะแล้ว"

ผมรีบแต่งตัว..เสื้อนัศึกษากระดุมสี..กางเกงขาเดป...รองเท้าหุ้มข้อ..เชือกสี ..พร้อมกับกระเป๋าเป้ แบ็คแพ็คสไตล์วัยรุ่น

.."วันใหม่เริ่มขึ้นแล้ว".."กู จะ ไม่ เพ้อ ถึง เมิง อีก ต่อ ไป"..

ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพร้อมกับ หูฟังสมอลทอล์ค ...

ผมเลือกที่จะฟังเพลงในโทรศัพท์...แทนที่จะฟังเสียงรถเมล์

แล้วผมก็ ถึง วิทยาลัย โดยปลอดภัย ไปนั่งเรียน ด้วยความสดชื่นมีชีวิตชีวา ..เหมือนคนทั่วไป

..ชม.ว่างหรอ เล่นเกมส์สิ ...

..แล้วผมก็นั่งรถกลับมาบ้าน .. อาบน้ำ แต่งตัว เข้าห้องนอน ...เปิดคอม

ออน msn ตามปกติ ...จนได้มีเด็กคนนึงทักผมขึ้นมาว่า.."พี่ แต่ง ตัว เท่ ดี นะ"..

แล้วผมกับน้องเค้าก็คุยกันไปได้สักพัก จนได้ทราบชื่อมาว่า "มะนาว" เป็นชื่อที่แปลกมากสำหรับผม

มะนาว ขอที่จะเป็นน้องสาว..คงคิดว่าผมมีแฟนแล้วมั้ง ..เพราะผมเคยคุยกับน้อง มะนาวแล้วครั้งนึง

ตอนนั้นผมมีแฟนแล้วจริงๆ..แล้วน้องเค้าก็รู้แล้วด้วย..

ตอนนั้น ผมคุยกับน้องมะนาว บ่อยมาก ...จนผมคิดว่าเค้าเป็นน้องแท้ๆของผมคนนึงซะแล้ว...

จนวันนึง น้องมะนาว ชวนให้ผมไปงาน โรงเรียน..ผมไม่อยากไปนะ บอกตามตรง(โรงเรียนั้น เด็กไม่ถูกกับผม มันมีเยอะ)

แต่ผมก็ไปนะ ..แค่ไม่ได้บอกให้น้องเค้ารู้ ..เพราะผมเนี่ยแหล่ะไปปรึกษากับเพื่อนผม ..ว่ามีรุ่นน้องใน msn ชวนไปงาน โรงเรียนจะไปมั้ย

เพื่อนผมหรอครับ "ไปดิ สาวเยอะดี" ..ผมก็ ตกลงว่าจะไป ไหนๆ เราก็ไม่ได้ไปคนเดียวอยู่แล้ว..เที่ยวเล่นสักหน่อยเป็นไรไป

ก็เลยไปครับ ..ผมเคยเห็นรูปน้องเค้าแล้ว บนmsn.แต่ผมก็น่ะนะ..ไม่ได้ไปคิดมากอะไร โดนส่วนตัวผมไม่ชอบเด็กรุ่นน้องซักเท่าไหร่

สมัยผมเรียนมา ก็มีบ้างเด็กรุ่นน้อง ..แต่ผมจะไม่ชอบเด็กกว่า(เพราะว่าผมคิดนะ ว่าเด็กๆอ่ะ งี่เง่า)..แล้วผมก้อกลับบ้านมาเจอน้องเค้า

ออนไลน์ แล้วน้องมะนาวเค้าบอกว่า เค้าชอบคนแนวๆ แบบพี่อ่ะ แต่ยังไม่ได้บอกหรอกครับ ว่าชอบใคร "ขอโทดนะครับ พี่ไม่คบเด็ก"

ผมบอกน้องมะนาวเค้าไปแบบ ด่วนสรุปมากๆ..จนทำให้น้องเค้าเงียบไปนาน (ผมไม่รู้หรอกครับ ว่าน้องเค้าคิดอะไรของเค้า)

..แล้วเราก็เป็นพี่เป็นน้องกันมาตลอด ..จนวันนึง มะนาวบอกว่า"มีเพื่อนนาวคนนึงเคยเรียนที่เดียวกับพี่อั้มน่ะ เดี๋ยวจะลากมาให้คุย"

แล้วผมกับน้องเค้า น้องเค้าชื่อ"แพร" แล้วผมก็ได้รู้จักกันตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ..แล้วผมก้อคุยๆ กับน้องแพร เค้าเหมือนน้องคนนึงอีกเช่นกัน

จนกระทั่งผมเรียนขึ้นปี 2 แล้วผมก็ไม่ได้เจอน้องแพรอีกเลย ...จนผมจำน้องเค้าไม่ได้เลยล่ะ ..ตอนนี้น้องแพร ไม่ได้อยู่ในสมองของผมอีกต่อไป..

แล้วผมก็ได้พบกับความซวยที่สุดในชีวิต"มึงไม่ใช่ลูกกู"เสียงพ่อพูดด้วยความโมโห จากทางโทรศัพท์ "มึงอยู่ที่บ้านต่อไปไม่ได้แล้ว มึงจะไปอยู่ไหนก็เรื่องของมึง"..ผมต้องหนีออกจากบ้านด้วยเหตุผลบางอย่าง

..หนีความจริง.. จนสุดท้าย พ่อผมโทรตาม ..นั่นแหล่ะ...เป็นสิ่งที่ผมคาดหวังจากพ่อ...ไปช่วยแม่ขาย จิวเวลรี่อยู่ในห้างสรรพสินค้างแห่งหนึ่งในหัวหิน อยู่พักใหญ่ ..ที่หัวหินมันอาจทำให้ผมเปลี่ยนไป..

ผมสนุก ..กับชีวิตแบบนั้น ...ผมได้เพื่อนเล่นสเก็ตที่นั่น ...ผมได้เพื่อนอีกมากมายที่นั่น..และแล้ว ...ความสนุกของผมก็ต้องหมดไป..ผมต้องไปอยู่ภูเก็ต ..ไปช่วยพ่อดูแลงาน กิจการของพ่อ

ลำบากมั้ย ..ลำบากครับ..ตอบได้คำเดียว..ว่ามันทรมานมาก จากเด็กที่เคยเที่ยวเล่น ..จนวันนึงต้องมาทำงานหาเงิน ..มันไม่สนุก..นั่นแหล่ะนะ ..ผมก็ยังไม่ได้ คิดอะไรมากมาย

ผมยังแอบหนีกลับมา สอบ กศน. ที่ผมได้ลงทะเบียน เรียนเอาไว้..ก้อมาสอบเรื่อยๆนะ..จนเทอม 2 ผมเตรียมตัวที่จะกลับบ้าน มาเพื่อสอบผมได้ไปหาข้อมูลเพื่อจะต่อมหาวิทยาลัย

ผมเจอน้องแพร ออนmsnแล้วทักผม..บอกว่า"มะนาวฝากขอเบอร์พี่อั้ม ได้มั้ย" (แพรหรอ แพรไหนหว่า เธอคือใคร มะนาวเอ่อ ..มะนาวจำได้ๆ ) แล้วผมก็ได้แลกเบอร์โทรศัพท์กับน้องแพร ..

ที่ผมแทบจะจำไม่ได้ ..ยังงงๆ แล้วก้อ คุ้นๆอยู่ แต่นึกไม่ออก ...ผมหรอครับ ..ยังคิดเท่าไหร่ก้อคิดไม่ออก..เห็นรูปน้องเค้าที่ display....ใครวะเนี่ย .มาหลอกกุเปล่าว๊า

...แล้วรู้สึกว่าเหมือนคนที่เราเคยชอบนะ ..แต่นึกไม่ออก.. (ชอบมาเยอะมั้ง) ..เอาน่ะ กลับมาผมก้อทำงาน กว่าผมจะมีเวลาว่างก็ 4-5 ทุ่ม ผมโทรไปหาน้องแพรหลายครั้งนะ ..

น้องแพรไม่เคยรับสายผมเลย...จนผมรู้สึกหวั่นในใจเหมือนกัน ..ว่าผมเป็นอะไร ..หน้าก็ไม่เคยเห็น แค่คุ้นๆ ..ทำไมต้องโทรไปด้วย ..แล้วผมก็เลิกโทรหาเค้า ..

มีผู้หญิงคนนึงเข้ามาในชีวิตผมช่วงนั้น ..ทำให้ผม ไม่ได้คิดอะไรมาก เกี่ยวกับ น้องแพร (เธอคือใคร ช่างมันเถอะ)...แล้วผมก็ได้คบกับผู้หญิงคนนึง ด้วยการที่ผมคิดว่าเป็นรุ่นพี่มั้ง ..

ขอเบอร์โทรมาปรึกษาเรื่องมหาวิทยาลัย ..แล้วผมก้อได้รู้จักกับเธอ ..เธอหรอ ..ทำผมแสบมาก..เธอเคยถามผมว่า ถ้าให้ผมฟันเธอฟรีๆจะเอามั้ย..ผมโกรธมาก ที่เธอเห็นผมเป็นคนแบบนั้น

เธอบอกว่าเธอคบกะผมเป็นแฟนไม่ได้ ..เพราะเธอไม่ชอบคนจริงใจอย่างผม ....(ผู้หญิงงี้ก้อมีด้วยหรือวะเนี่ย) ...สิ้งเดียวที่ผมคิดได้ในตอนนั้น ..กูลงทุนไปหลายตังค์นะ ...จะเอาเพื่อนหรอ..

นั่นแหล่ะ..สิ่งที่ผมข้องใจ แล้วก้อ ทนกับความงี่เง่าของเทอมานาน .. จนมีแสงสว่างจากเทียนน้อย ..เหมือนเทียนวันเกิด ..แล้วมันก็เปล่งแสงออกมาเจิดจ้า อย่างดวงอาทิตย์

น้องแพรกลับมาแล้ว (โดยที่ผมไม่รู้เลยแม้แต่น้อย)..ผมกลับบ้านมาพร้อมใจอันบอมช้ำ (อีกแล้ว) ...กลับมาคราวนี้ ผมได้รู้จักกับเว็บไซต์ใหม่ ทีใครๆและใครๆรู้จักกันหมดแล้วมั้ง

อย่าง hi5.com ผมเพิ่งจะรู้จัก (แต่ผมสมัครไว้นานมากแล้วนะ เท่าที่จำความได้) ..บุคคลนิรนามโผล่มาอีกแล้ว ..Addผมเข้ามา ...(ทอมนี่หว่า เท่ดีว่ะ) Comment ว่า

"hahaha! I also dont know who u r! but nice to meet u na!! hmm ur photo.... is that in Photo me Siam soi 3?

I think that right!!! coz I was there so many time when I was in BKK. c u later"

(เด็กที่ไหนวะเนี่ย ..รู้ด้วยว่ะ ว่ารูปถ่ายที่สยามซอย3 ร้าน photome ) ผมก็คุย msnไปหลายวันเหมือนกันนะ บุคคลนามว่า"แพร"ก้อออนไลน์..มาพร้อมกับความสดใส เหมือนจะจำผมได้

ผมก็คุยกับเค้าไปด้วยความไม่คิดอะไร ทำให้ผมโง่งม ...(อีกแล้ว)...แล้วผมก้อเล่น hi5 แล้วก้อมาคุยกับบุคคลนิราม ..อีกครั้ง..(เมิงเท่ดีว่ะ) แล้วเทอก็บอกมากว่า เธออยู่เมืองกาญจน์

มันทำให้ผมอยากเจอเพื่อนคนนี้เหลือเกิน (กุเคยเห็นมันมั้ยนะ แมร่งโคตรเท่) ..เอาน่ะ คุยกันไปๆ ...แล้วผมก็ยังไม่รู้ว่าบุคคลนิรานามคือใคร ...จนกระทั่ง .."แหม ๆ ๆเนียน จริง ๆ

แล้วเธออะอยู๋ไหนอะ"..ผมก็ให้ที่อยู่ บ้านผมเค้าไป..แล้วผมก็โง่งมอยู่นาน (ตอนนี้เธอคนนั้นรู้แล้วว่าผมเป็นใครแต่ผมยังไม่รู้เลย)..จนเย็นวันนั้น บุคคุลผู้หนึ่ง นามว่า "แพร" ออนไลน์ msn

เทอคุยกับผมด้วยความสดใส ..ปกติ..แต่ผมดันเหลือบไปเห็นรูปdisplay...ทุกข้อปัญหาที่ผมสงสัย มันกระจ่างแล้ว ....บุคคลนินามบนเว็บโพรไฟล์..."แพร"...ทุกๆเรื่องที่มันเกิดขึ้น

เธอคนนั้น ...ที่ผม จำเธอแทบจะไม่ได้แล้ว ...กลับมาแล้วว..เฮ้ยย... นี่ฝันไปหรือเปล่า .. นั่งคุย msn ไป วันนั้น ถึง 5 ทุ่ม แล้วก็คุยโทรศัพท์กันถึงเช้า...

ผมคุยกับน้องแพร แบบดีใจมาก ..คุยกันถึงทุกๆเรื่อง ที่มันแย่ๆ ...มันเลวร้าย ..มันมีความสุข ..เราแลกเปลี่ยนความคิดกัน ..(ต้องขอขอบคุณ AISที่ทำให้ผมได้คุยกับน้องแพรฟรีๆ)

คุยกัน ผมถามเป็นนัยๆว่า"จะให้เรียก"พี่"หรือว่า"อั้ม"ดีล่ะ..ก็เลยได้คำตอบว่า"พี่ดีกว่า" ..(สงสัยเราคิดไปเองว่าน้องเค้าชอบเรา ..โถๆไอหลงตัวเอง)..น้องเค้าก้อถามกลับมาอีกว่า

"คิดว่าแพรหน้าตาเป็นไง" ..แพรหรอ แพรหน้าตาบ้านๆ น่ะ...น่านคือสิ่งที่ผมตอบไป..ดูเหมือนเธอจะพอใจมาก ...เงียบไปนานพร้อมกับใส่งอนๆ มาชุดใหญ่ ..คุยกันขำกันไป..

สนุกมาก ตี 5 แล้วหรอเนี่ย ...(เด๋วผมจะบอกน้องเค้าก่อนวาง ว่า "พี่ชอบแพรมานานแล้วล่ะ ..เราคบกันดูมั้ย) อะไรแบบนี้ไง ผมก้อยังไม่ยอมบอกสักที ..คิดไปคิดมา น้องเค้าก้อบอกอยู่

ว่าไม่อยากมีแฟน แบบนี้อ่ะดีแล้ว ..อ่ะ ..ยังไงก็ต้องบอก..แล้วผมก็หลับไป.. ตื่นมาพร้อมกับลุกไปดูที่คอม ..(ชิบหายย..ลืมปิดคอมหรือวะเนี่ย)..อ้าว ..น้องแพรออนไลน์

แต่เปลี่ยนชื่อไปซัะแล้ว "..แล้วฉันก็ได้พูดคำนั้นแต็มปากเต็มคำซะที..รักไวไวนะ.." อึ้งครับ ...เลยถามเค้า น้องเค้าบอกว่า มีเพื่อนเค้า มาบอกว่าชอบเค้า ..เลยตกลงว่าจะคบกัน

ตอน 9.00 (อึ้งครับ ....งง...นี่มันวันอะไรวะเนี่ย ...มาสายไป หรอเนี่ย ..บอกช้าไป ...ไม่บอกดีกว่า)..แล้วผมก็ไปลงบันทึกประจำวันไว้บน hi5. ว่าความในใจของผม

เป็นอย่างไร ..น่าเวทนาแค่ไหน..นั่นแหล่ะ นะ ..โคตรเศร้า ..เป็นพี่เป็นน้องกันซะแล้วว.(ไอที่เราชอบบอกให้คนอื่นเป็น โดยคนอื่นไม่เต็มใจ..โดนเองเป็นไงล่ะ)..ซึม สิครับ

แล้วผมก็สัญญากับน้องเค้าไปแล้ว ว่าผมจะไปงานกีฬา รร. เค้า ..ผมก็ไม่ตื่นสายแล้วล่ะ ..ไปเลย ..นั่งรถไป ..แล้วก็ไปรอน้องเค้า ..แล้วก็ได้เจอ ..ผมหรอ ...นั่งรอ เดินตาม

(นี่กุทำอะไรวะเนี่ย) ...แล้วสุดท้าย น้องเค้าก้อเอามือถือมาฝากกับเราไว้ ..หยิบมือถือมาดู หน้าจอ ...รูปแฟนเค้า ...วางเลย ..รู้สึกผิดไงไม่รุ ..เหมือนเราบ้า ....

แล้วผมก็นั่งรถกลับ กะน้องเค้า ..ผมนั่งข้างๆน้องเค้า แอบมองหน้า เค้า ..รู้สึกว่า เวลาน้องแพรยิ้ม ..โลกสดใสเหลือเกิน ...เวลาน้องแพรอาย ..ช่างน่ารักซะเหลือเกิน.."ท่าเรือ ค่ะ ..ท่าเรือมีลง เดินมาข้างหน้าเลยค่ะ"

เฮ้ย ..ทำไมรถมันวิ่งเร็วจังว๊า...เวลาความสุข หมดซะงั้น..เห้อ ..กลับมาบ้าน อาบน้ำ ..นั่งยิ้มคนเดียว ...แล้วโทรไปหาน้องเค้า อีก ..ว่าจะไปกทม.เป็นเพื่อนเค้าซะงั้น ..แต่อดไป..เค้าไปค้างบ้านพ่อ

เอาน่ะ ..ช่างมัน แล้วผมก็กำลังจะกลับภูเก็ตซะแล้วสิ .... แล้วน้องเค้าก้อรู้ความจริง... น้องแพรบอกผมว่า "แพรเกลียดพี่..ทำไมพี่ไม่บอกแพร ว่ารู้สึกยังไง แพรคิดว่าแพรคิดไปคนเดียว" ผมรู้สึกว่าคำคำนี้มันแทงใจเหลือเกิน ..

..เสียงขอน้องแพร ที่ร้องไห้ ...มันทำให้ผมรู้สึกผิดมาก ...ที่ผมไม่ได้บอกให้คนที่ผมชอบ ...ได้รับรู้ถึงความรู้สึก..เสียงน้องแพรวันนั้น ติดอยู่ในหัวใจผมตลอดมา ..ผมรู้สึกไม่รูจะทำไงกับชีวิตดี ...ผมโทรไปหาเพื่อน

ปรึกษามัน "เฮ้ยไอซ์ มันเป็นแบบนี้ ๆ..ๆ .ๆๆ ทำไงดีวะ โคตรเซ็ง" ...เพื่อนไอซ์เงียบไปซักพัก .."คิดไรมากวะ เด๋วเค้าก้อเลิกกัน ..เมิงก็รอน้องเค้าไป..แบบที่มึงตั้งใจ

แบบนั้นน่ะดีแล้ว ..เมิงไม่ใช่คนล้มเลิกความตั้งใจง่ายๆนิ กูรู้"..ผมพูดไปลอยๆว่า ...ถ้ามันเป็นแบบนั้นจริง ..เค้าเลิกกันจริง มาคบกับผมจริง ..."กูจะไปบริจาคเลือด"

"เมิงก็รู้ว่ากุกลัวเข็มแค่ไหน ..กุจะบริจาคเลือดถ้ามันเป็นแบบที่เมิงบอก" ....แล้วก็ไม่รู้อะไรทำให้ผม กับน้องแพรได้กลับมาคบกัน ...เพียงเพราะเหตุผลบางอย่างของน้องแพร ..

"แพรไม่อยากคบกับเค้าแล้ว...เค้าไม่จริงใจ" ผมรู้สึกในใจ ว่าแพรผิดจะหวังก่อนที่แพรจะรู้ความจริงอีก ....แต่ผมไม่อยากพูดไป...แพรจะเกลียดผมไปเปล่าๆ....ผมคิดว่าผมดูออก

แล้วผมกับน้องแพรกคบกันอย่างมีความสุข...ผมโทรคุยกับน้องแพรทุกวัน..น้องแพร คุยกับผม ทุกวัน พูด"ฝันดี"ทุกวัน ..ผมมีความสุข ..จนทำให้ผมรู้สึกว่าผมคิดถึงน้องเค้ามาก .นเอาหน่อยนะ

20วันเอง ..เด๋วก็ต้องกลับมาสอบ ..ผมจะแวะมาหาน้องแพร ..น้องแพรบอกกับผมว่า ถ้าผมกลับมาเมื่อไหร่ จะให้ผมไปบ้านน้องแพร ไปทำความรู้จักกับผู้ใหญ่ ..ผมบอกตามตรงนะ ว่าผมก็อยากไป

อีกใจนึง ผมก็กลัว ..แต่เมื่อผมสัญญาแล้ว .ผมก็ต้องไป ..กลับมาคราวนี้ ..น้องแพรพาไปกินสุกี้ ..ก็อร่อยนะ ..ผมได้เจอคนๆนึงทั้งๆที่เค้าอยู่แถวๆบ้านผม แม่ผมรู้จักกับแม่เค้า ..

แต่ผมไม่เคยรูจักเค้าเลย แค่เห็นหน้า ..ผมก็นะ เข้าคนง่ายในที่สุดผมก็ได้รู้จักกับอุ้ย ..ลูกของคนรูจักแม่ผม..แล้วผมก็ได้ไปหาน้องแพรที่บ้าน ..ผมบอกตามความจริงก็คือ ผมกลัว ..

ผมอยากกลับ..แต่ผมคิดเสมอว่า (จะไปกลัวอะไร ไม่ได้ทำอะไรผิด ไม่ได้ไปหลอกลูกสาวเค้า ไม่ได้มีเจตนาไม่ดี จะกลัวไปทำไม) แล้วผมก็เข้าไปในบ้านของน้องแพร ..ในบ้านของน้องแพร

ค่อนข้างที่จะดูเหมือนดุ ..(มากๆ).ผมเกร็งมากรู้สึกว่าทำอะไรไม่ถูก แล้วผมก็ต้องไปคุย และ ทำความรู้จัก กับป้าของแพร..ผมบอกตรงๆเลยนะ ..ป้าแพรน่ากลัวมาก ในสายตาผม..แล้วเค้าก้อให้ผม

กับแพร ..ไปสระว่ายน้ำ เพื่อไปดูน้องของน้องแพร ผมแอบมองหน้าแพร ..เวลาที่แพรยิ้ม ..น่ารักมากๆ เหมือนโลกนี้ทั้งใบแทบจะหยุดหมุน น้องของน้องแพรว่ายน้ำ ..จนกระทั่ง ฟ้ามืดลง ..ผมก็ยังต้องกลับไปบ้านน้องแพรเพื่อกินข้าวบ้านแพร ..กับข้าวของบ้านแพร ..เป็นสิ่งที่คุ้นหูคุ้นตากับทุกๆบ้าน

ใข่ผัดชะอม น้ำพริกปลาทู แกงจืดตำลึง ..(คุณรู้มั้ยครับ ว่าผมอยู่บ้านของผม ..ผมไม่เคยกินใข่ผัดชะอม ไม่เคยกินน้ำพริกปลาทู เลี่ยงที่จะกิน ตำลึง ไม่ว่าใครจะบอกให้กินอย่างไร ทำให้กินอย่างไร)

ผมต้องกินครับ ..ผมต้องกิน ใข่ผัดชะอม แกงจืดตำลึง .แล้วจะกินแต่น้ำก้อไม่ได้ใช่มั้ยครับ มารยาติบนโต๊ะอาหาร ..ห้ามเลือกกิน ..ผมก็ไม่เลือก ..ตักมาแล้ว ก็ต้องกินให้หมด..

และแล้วผมก็กินหมด ..สุดท้ายพี่ผมจะกลับบ้านซะแล้ว ..ป้าของแพร บอกกฏที่ให้เป็นทางการว่า "ห้ามไปไหนกันสองต่อสอง มีอะไรให้คุยกันที่บ้าน โทรศัพท์ไม่ต้องคุยกันนานๆ ถ้าจะไปไหนกันต้องมีเพื่อน ในรายชื่อที่ป้าแพรระบุไว้"

แล้วป้าของแพรบอกว่าจะไปท่าเรือ เด๋วจะแวะไปส่งผม ...ผมกลัวมากเลยล่ะตอนนี้ แล้วเค้าก้อมาส่งผมที่บ้าน ..ผมรีบโทรไปหาแพร เมื่อคำนวณเวลาแล้วว่าแพรต้องถึงบ้านแล้ว

ผมโทรไปถามถึง สิ่งที่เค้าพูดเกี่ยวกับตัวผมว่าอะไรบ้าง แพรบอกว่า"ไม่มี เค้าไม่ได้ว่าอะไร" นั่นแหล่ะเป็นสิ่งที่ผมได้รับคำตอบ ผมคิดอยู่เสมอว่า ข้อตกลงของป้าแพร ..ผมคงทำไม่ได้หรอก

ถ้าไมให้ผมไปไหนกับน้องแพรสองต่อสอง ..ผมคงคิดหนัก ..ผมเลือกที่จะผิดสัญญา ..แต่ผมก็พยายามไม่ทำให้น้องแพรเสียหายแต่อย่างใด..ผมพยายามที่จะไปไหนมาไหนกับแพรดีกว่า ..ให้แพรมาหาที่บ้าน..มันดูไม่ดี ผมไม่อยากให้ผู้หญิงคนนี้เสียหาย..

ผมต้องพยายามทำตัวให้เป็นคนดี ...ทั้งๆที่ก่อนหน้านั้น ..ผมไม่ใช่คนดี สักเท่าไหร่... ผมไปหาน้องแพรที่ รร. บ้าง ..เพราะเพื่อนของแพรจะได้เห็นการกระทำของผม..

ว่าเป็นแบบไหน..จนกรทั่ง วันแรกที่เราได้ไปไหนด้วยกัน ตั้งแต่เช้า จรดเย็น ก็มาถึง ..ผมกับน้องแพร ตัดสินใจว่าวันที่แพรจะเข้ากรุงเทพเพื่อจะไป ฉีดยา หาหมอ..ผมได้ไปกับน้องแพร

แล้วว่าจะไปเดิน สวนจตุจักร ..(เพื่อไปซื้อต้นไม้ Forget me not) แล้วจะไปเดินมาบุญครอง เพื่อจะไปดูหนัง แล้วจะไป เล่นไอซ์สเก็ตแล้วค่อย กลับมาเซ็นทัลปิ่นเกล้า เพื่อจะซื้อขนมปัง ที่น้องชอบกิน (ไอขนมปังสีดำๆน่ะ)

แต่สิ่งที่คดหมายก็ได้ผิดพลาด และวุ่นวาย ..ผมออกไปรอที่ท่ารถเมล์ 7 โมง มั้ง ..น้องแพร โทรมาบอกว่า 8โมงจะออกมา ...แล้วน้องแพรก็โทรมาอีก ..8.30จะออกมา..ในที่สุด

9.00 นั่นแหล่ะ เวลาเริ่มต้นของการเดท ..นั่งรถไป พร้อมกับการคุยกันสนุกสนาน ..วันนี้น้องแพร สวยนะเนี่ย ..สวยเป็นพิเศษซะด้วยสิ ..แต่งช่างมันเถอะ..ไงผมก็ไม่สนใจใครอื่นอยู่แล้ว

(ผมสัญญากับตัวเองว่าจะซื่อสัตย์กับน้องแพร ตลอดไป ).. แล้วเราก็นั่งรถไปจนถึง ..ที่หมาย ...โรงพยาบาลพยาไท ..ไปตรวจสุขภาพ ..ไปฉีดยา ..รอคิวนานมาก ..น้องแพรเหมือนจะหลับ

(ถ้าง่วงนักซบไหล่ผมก็ได้) นั่นคือสิ่งที่ผมคิด ..แต่ไม่กล้าพูดออกไป ..แล้วก็เสร็จธุระที่โรงพยาบาล แต่ผมหิวข้าวมากๆ.. ลงลิฟท์พร้อมเจอกับเด็กวุ่นวาย ..คนนึง ..มันมองหน้า แล้วก้อร้องกรี๊ดๆ

อยู่บนลิฟท์ ...เอาแต่ใจสุดๆ..ผม ก็น่ะนะ ...เฉยๆเข้าไว้ ทำหน้าดุใส่ไปเลย ..แล้วผมก็นั่งรถกลับไปปิ่นเกล้า ตกลงว่าจะ ไปปิ่นเกล้า ดูหนัง กินข้าว แล้วกลับบ้าน (ไอสิ่งที่วางโปรแกรมมาเพียบ ...เวลาไม่พอ)

น่ะนะ มันคือ เดทครั้งแรกของผมในชีวิตเลยล่ะ ..ที่คนที่เดทบอกกับผมว่านี่คือการเดท ..(คบกะใครมาไม่เคยเดทเลย ..จะDath เอา เพรามีคนบอกว่าเป็นแฟนเค้ามาเอาเรื่อง 55+)

ดูหนังเรื่อง Resident 3 (จิงๆแล้วเป็นเกมส์โปรดของผม เลยล่ะ..คุณคิดดูแล้วกัน เกมส์สุดโปรด กับคนที่รักหมดใจ ..รวมกันอะไรจะเกิดขึ้น ..ความสุขไงล่ะ)..สุขแบบมากๆ

พอดูหนังจบก็เดินลงมาหาอะไรกิน ..ลงเอยที่ Kfc. ก็น่ะนะ อร่อยดี ..ผมรู้สึกว่า อาหารมื้อนี้อร่อยมาก ..มองหน้าน้องแพรแล้วกิน ..หุหุ.. แล้วก้อไปซื้อขนมปัง แล้วก้อนั่งรถกลับบ้าน

วันนั้น รถ late เกือบ ชม.ครึ่งแหน่ะ ..ผมต้องเดินตากฝนเพื่อไปยืนอีกฝั่งของถนน แต่กลัวน้องแพรจะเปียกฝน เลยเอากระเป๋าบังฝนให้ ..แต่น้องแพรบอกว่า" ไม่ต้องบังก็ได้ ..ไม่เป็นอะไรหรอก"

..อะนะ ..(แฟนข้าใครอย่าแตะ)..ก้อนั่งรถกลับบ้านกันอย่างมีความสุข ...นั่งคุย นอนคุย ..หลับนิดนึง ..แล้วก้อถึงบ้านแพร ..พอแพรลงรถปุ๊บ ...ข้อความก็เข้าทันที

"Hi Sudt'rak.i love u too much.Thx a lot for today.i really have a very great time. Kisses ur Pare"

อ่านแล้วดีใจมากเลยล่ะ ..แล้วเราก้อลงรถ ..เดินกลับบ้าน ..แพรโทรมาบอกว่า แพรกลัว ..มันมืด เด๋วคุยกันแปปนึง จะเดินเข้าบ้านมันน่ากลัว.....แล้วเราก้อคุยกันจนวางสาย

วางสายเสร็จ ผม แหกปากดังลั่นเลย "โย่ วว วว.. วู๊วว...กู รัก แพร โว้ยยย .." ..แล้วคนก็มองเหมือนผมเป็นคนบ้า ...55+ น่าตลกสิ้นดี กลับบ้านมานอนคุยโทรศัพท์

จนหลับไป ..น่ะนะ ..แล้วก้อเป็นอย่างนี้ ไปทุกๆวัน คือคุยสนุก ..ทะเลาะกันบ้าง แต่ก้อเข้าใจกันได้ด้วยดี ..จนถึงวัน วันนึง พี่แพรต้องไปเข้าค่ายอาสา ที่แม่ฮ่องสอน ..ไปเข้าค่ายกับรุ่นพี่ในจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย

เป็นค่ายอาสา แพรอยากไป..ผมก็ให้ไป ..แล้ว แพรก็ไป ..ผม ตัดสินใจโทรหาแพรเพื่อจะปรึกษา ..แพร ถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเกี่ยวกับเพื่อนผม ..ผมขออนุญาติ ไปเคียร์ปัญหาให้เพื่อน สัญญากับแพรไว้

"ว่าผมจะไม่เป็นอะไร คนอย่างผมตายยาก" แล้วก้อคุยกันเสร็จ ..แล้วผมก็เดินทางไป ..แพรก็คงออกเดินทางแล้ว ..ผมโทรหาแพรไม่ติดแล้ว ....วันแรกผมก็ยังนิ่ง ...แต่วันต่อมานี่สิ

ถึงหรือยังแพรก็ยังไม่โทรมาบอก โทรไปก็ไม่ติด ..ผมนี่นะ ..นอนไม่หลับ กินข้าวไม่ลง แล้วผมโทรไปหาเพื่อนผมเพื่อจะ ยุติเรื่องของ เพื่อนผม ที่มัน เริ่มมีปัญหาชีวิตแล้ว แฟนมันบอกว่าจะทำใจ

ผมเห็นท่าไม่ดี ผมจึงต้องไปช่วยมัน ..ผมตัดสินใจโทรหา..แต่เพื่อนผมกลับบอกว่า"มรึงเสือกอะไรเรื่องกูด้วยวะ ตัวก็ตัวกู แฟนก็แฟนกู มรึงข้องใจมาต่อยกับกูตัวๆหลังม.กูนี่มา"

บอกตรงๆเลยครับ ...เพื่อนคนนี้ ..ผมคิดว่าเค้าเป็นเพื่อนสนิทของผมคนนึง ..ผมต้องช่วยเค้าให้ได้ แต่เค้าพูดถึงขนาดนี้แล้ว ..มันเครียดเข้าไปใหญ่..จนเพื่อนเห็นท่าไม่ดี ..

..ดูแล้วไม่ได้การ แน่ ถ้าปล่อยมันไว้งี้ ........ประจวบเหมาะ กับเพื่อนอีก คน ..ที่ตึงเครียด ..เลยเฮฮา ชวนกันไปผับ ...ตกลงกันไป Sassy Pub

บอกผมว่า"เมิงไปไม่ต้องกินเหล้าก็ได้ แต่มันเป็นดนตรีสดนะโว้ยย ที่มรึงชอบเลยล่ะ"ผมก็ไปกัน ...ผมรู้แล้วล่ะ ..ว่าทำไมคนชอบได้แฟนในผับ...ผมเห็นในสิ่งที่ผมไม่เคยเห็น (เพื่อนผมจะบอกว่า")

"แสงสี ทำให้ผี เป็นคน" คำนี้ผมเชื่อครับ ..มีคนเข้ามาทักทายผมเหมือนกัน จะหวะที่เพื่อนผมฝากให้ไปซื้อบุหรี่ที่เคาน์ทเตอร์ .ผมบอกว่า"มีแฟนแล้วครับ" (พร้อมกับหยิบมือถือให้ดูรูปพื้นหลัง)

ผมรู้สึกดีใจมาก ที่ผมทำแบบนั้น ..แอบยิ้มคนเดียว ความเครียดของผมหายไป..มีความั่นใจในตัวของผมมามากขึ้น ..คิดว่า แพรก็คงเป็นเหมือนกัน ..ถ้ามีคนมาบอกว่าชอบแพร

แพรจะทำไงน๊า ...คงทำแบบเรามั้ง ..อิอิ ...รู้สึกดีใจ ..เฮฮาได้ ...วันนั้นผมสนุก ..แบบไม่เคยสนุก..มาก่อน ...เพลงเค้าเล่นดีมากๆ. ผมเองยังต้องชม

แล้วก้อตกลงถึงตอนกลับบ้าน ..แยกย้ายกลับ ..ผมกลับมาโทรหาแพรไม่ติด ..ผมก็เชื่อใจ มั่นใจ และ ใว้ใจ "ที่แพรคงไม่มีคลื่น"..แล้วผมก็ส่งข้อความไปหาแพรทุกวัน วันล่ะ 1 -2 ฉบับ

แล้วผมก็ได้กลับบ้าน .. สิ่งที่ผมหวังมากที่สุดก็มาถึง ..น้องแพรโทรมาหาผม.. บอกว่า"แพรถึงตัวเมืองแม่ฮ่องสอนแล้ว แต่ต้องเซฟแบตไว้คุยกับพ่อแม่ แล้วค่อยคุยกันนะ แพรมีเรื่องจะเล่ามากมาย"

แล้วผมก็ ออกอาการเดิม " ย๊า ววววว เย้....วู๊วววว" ..แหกปาก ..ดีน่ะ มันซอยบ้านผม...ถึงบ้านผม ผมก้อไปส่งเพื่อนแล้วก้อไปเยี่ยมเพื่อนพี่โดนปืนตบปาก..นั่นแหล่ะคือวันนั้น..

มันไม่จบแค่นี้สิ ...แม่ผม กลับมาเรียกผมไปคุยเรื่องเรียน ..."ถ้ายังเห็นแม่เป็นแม่อยู่ ไม่ต้องเรียน".."ถ้าแม่พูดถึงขนาดนี้ ผมไม่เรียนก็ได้" ...แล้วก็เสียใจ วิ่งขึ้นห้องไปเลยล่ะ

(ทำไมอะไรอีกวะเนี่ย ทำไมวันนี้มันวันอะไรว๊าาาาาา ...กูไปทำอะไรผิดร้ายแรงหรอไง )...ก็นั่นแหล่ะ ..เครียดๆ ..แล้วก้อ ทิ้งปัญหา เอาไว้ก่อนเหมือนเดิม...

น้องแพรโทรมาหาพอดี ...กำลังจะปรึกษา ...แต่แพรบอกว่า แพรมีเรื่องจะเล่าให้ฟัง โทรกลับหน่อย ไอเราก้อโทรกลับ ...แพรบอกว่า .."ตอนที่แพรไปเข้าค่ายน่ะ มีรุ่นพี่คนนึง เทคแคร์แพรดีมาก

แพรรู้สึกว่า แพรชอบเค้า .. แพรไม่รู้ว่าแพรทำไมถึงเป็นแบบนั้น ..แพรว่าในเมื่อมันเป็นแบบนี้ เราถอยคนละก้าวดีมั้ย ..กลับไปเป็นคนรู้จักกันก่อน ..จนถึงวันที่พร้อมทั้งสองคนค่อยกลับมาคบกันใหม่

(คุณรู้มั้ย ว่าผมได้ยินแบบนั้น ..น้ำตาไหลเลยล่ะครับ น้ำตาผู้ชายเนี่ยแหล่ะ ..ไม่ได้ปล่อยโฮนะ ..แต่น้ำตาไหลเอง ..ผมรู้สึกว่า ผมต้องการแค่คำๆเดียว "ล้อเล่น ..เหมือนเดิมน่ะ"

..ผมแทบไมได้ฟังต่อเลยว่าน้องเค้าว่ายังไง..ผมอยากบ้าตาย ....แล้วแบตของแพรก็หมด ...โทรศัพท์ตัดไป....เหมือนความรักที่มีมาทั้งหมด ขาดสะบั้น ..ไม่เหลือ อะไรอีกเลย

ผมนอนไม่หลับ นอนน้ำตาไหล เลือดกำเดาไหล ..ไม่รู้ทำไมผมถึงเป็นแบบนี้ ..แล้วผมก็ คุยกับน้องเค้าอีกในวันต่อมา เพื่อถามเหตุผล ..(คุณรู้มั้ย ผมคบกับใครมา ใครบอกเลิกผม ..ผมก้อเลิก

จะไปถามหาเหตุผมเพื่ออะไร ในเมื่อเค้าบอกเลิกมาแล้ว ไม่อยากรู้ด้วยซ้ำ ว่าเค้าจะเลิกเพราะอะไร..ผมเป็นคนแบบนี้)..แล้วผมต้องหาเหตุผล ..กับน้องแพรหลายข้อ ...

น้องแพรบอกแค่ว่า"แพรบอกเลิกพี่อั้ม พี่อั้มไม่ผิดอะไร " .."แต่ขอให้อย่าเห็นแพรเป็นคนอื่น เห็นเป็นน้องสาวคนนึงได้มั้ย" (ผมไม่เข้าใจเหตุผลของน้องเค้าเลย)

ที่น้องเค้าบอกผมว่า "เมื่อก่อน คือ รัก" แต่ตอนนี้ ...ตอบไม่ได้..ผมไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ...อายุ17 หน้าที่คืออะไร เรียนๆ ...แพรไม่อยากทำให้แม่เสียใจ

คบกับพี่แล้วมันเสียหายตรงไหนหรอ..พี่ทำผมการเรียนแพรแย่หรอ ...พี่ให้แพรโดดเรียนหรอ ...ไม่พี่เคย...ทำแบบนั้นเลย ....นี่พี่ผิดอะไรหรอ ...พี่ไม่เข้าใจ

กับสิ่งที่แพรทำ ...พี่ไม่เข้าใจ ...สุดท้ายนี้ ..แพร ขอเวลา 2เดือน ให้พี่โทรไปวันล่ะ ไม่เกิน 2 ครั้ง ครั้งล่ะไม่เกิน 10 นาที ..ส่งข้อความ ฝันดีทุกคีน ก่อนนอน

2 เดือนถ้าแพรยังไม่ดีขึ้น ...พี่อั้มจะต้องปล่อยแพรไปนะ .....(ถ้าแพรต้องการอย่างนั้น ...พี่ก็จะยินดีทำให้ .....ทั้งน้ำตา)

หวังว่าคงไม่ลืม

a? ที่อังศนาและ อลงกรณ์ ...เคยมีความรู้สึกดีๆต่อกัน

forget me not ดอกไม้ ที่อังศนาบอกว่าอยากได้

Resident ที่เราไปดูด้วยกันอย่างมีความสุข

Punk sticker ที่อลงกรณ์ ตั้งใจทำให้อังศนาอย่างใจจดใจจ่อ ..ถึงแม้ ตัดสติกเกอร์แล้วมีดบาดมือแล้วไม่ได้บอก อังศนาอาจรู้แล้วก็ได้

Bluetooth ที่อังศนาและ อลงกรณ์เคยส่งให้กัน

forget me not ring ที่อังศนาบอกอยากได้ที่สุดในชีวิต

ขนมปังสีดำ ที่อังศนาชอบกินที่สุดในชีวิต

อมยิ้ม ChupaChup ..รสโคล่าที่อังศนาชอบ

ช๊อกโกแล๊ต ่ท๊อบเบอร์โลน รูปสามเหลี่ยมที่อังศนาชอบ

รองเท้า K-swiss ที่อังศนาอยากได้