กลอนเศร้าๆกับคนเหงาๆ
มาให้...ความสำคัญ...กันตอนนี้
คิดว่าฉัน...จะดีใจ...อย่างนั้นนะเหรอ
ตอนที่ฉันต้องการ...ก็ด่าว่า...จนแทบเบลอ
พอหมดค่า...จะเอารักมาเปรอ...ประโยชน์อะไร
ฉันมันเศษสวะ...ไม่ใช่เหรอ
จะมาเปรียบ...ให้เลิศเล่อ...อย่างไรได้
ที่เช็ดเท้า...อย่างฉัน...จะเอาไปทำไม
ขยะยักไย่...มีค่าตรงไหน...พอจะช่วยเช็ดน้ำตา
พอเถอะพอที...
หัวใจฉันดวงนี้...มันเจ็บมาจนสา
ดุจตอไม้...ที่แห้งตาย...เกินเยียวยา
สุดจะเบ่งบาน...มีค่าได้อีกแล้ว...ขอโทษที
มันหมดแวว...เบ่งบาน...ต่อไปได้
ด้วยหัวใจ...มันร้าว...จนสายไป
ที่จะฟื้น...คืนใหม่...รับรักเธอ
เศษสวะ...ขยะ...ที่รกตา
คนไร้ค่า...ที่มัน...นั้นเคยเผลอ
ไปทุ่มเท...รักให้...จนใจเบลอ
จะให้เผลอ...รักเธอ...คงผิดไป
ความรักที่...เคยมี...ตายไปแล้ว
ประหนึ่งแก้ว...แวววาว...สุกสดใส
นั้นร่วงหล่น...ตกพื้น...ทิ่มดวงใจ
ดุจตอไม้...ที่ไม่...อาจเบ่งบาน
กระทู้ร้อนแรงที่สุดของวันนี้
กระทู้ล่าสุด
รูปเด่นน่าดูที่สุดของวันนี้
