ฉันคือใบไม้..ใบหนึ่ง..

สายลม..แผ่วเบา..

ท่ามกลางแสงแดดทอประกาย

ใต้ร่มเงาของไม้ใหญ่

ใบไม้ค่อยๆ ร่วงหล่น..ตามแรงลม

พลันคิดว่า..ไม่มีสิ่งใดเที่ยงแท้แน่นอน

เมื่อถึงเวลาอันสมควรใบไม้ก็ล่วงหล่นจากต้น

ไม่ต่างกับคน มีพบย่อมมีจากเป็นธรรมดา

อาการของคนหมดใจ

คงมีชีวิตอยู่เพื่อรอวันจากไป

จิตใจที่ถูกกระทำซ้ำๆ

เจ็บปวดกับเรื่องราวทำร้ายจิตใจ
จะทนได้นานสักเท่าไร

จากเจ็บมากมายค่อยๆ กลายเป็นชาชิน

อย่าแปลกใจกับท่าทีที่เฉยชา

และแววตาที่สิ้นหวัง

อย่าเสียใจ..กับการพลัดพราก

เมื่อถึงเวลา ใบไม้ย่อมร่วงหล่น

แต่ไม่นาน ก็จะมีใบไม้ใบเล็กๆ มาแทนที่

และจะวนเวียนอยู่เช่นนี้เสมอไป

ฉันคือ..ใบไม้..ใบหนึ่ง



เครดิตร โดย ภัทรนภา ขอบคุณค่ะ...