บอก

ในมุมของผม

เอ็มๆเช้าแล้วลูก
เดี๋ยวก็ไปโรงเรียนสายหรอก
เสียงที่ผมคุ้นเคยเสียงอันอ่อนหวานนี้ผมรู้จักและคุ้นเคยมาอย่างดี
เสียงของแม่ผมนั่นเอง  
แม่พูดต่อว่า  
เช้านี้อากาศดีนะรีบๆตื่นแล้วมากินโอวัลติน กับโจ๊กนี่
 เร็วแม่เตรียมไว้ให้แล้ว
ถึงแม้ว่าอากาศวันนี้จะดีแค่ไหน
 แต่อากาศก็คงจะเปลี่ยนเปลี่ยนอารมณ์ในหัวใจผมมันไม่ได้

อารมณ์ผมตอนนี้มันรู้สึกแย่อย่างมาก  ทำไมน่ะเหรอ
ถ้าอยากรู้ก็คงต้องย้อนไปถึงเหตุการณ์ณ์เมื่อคืน  
22.15
เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้น ผมดูไปที่หมายเลขเรียกเข้า
 ใช่แล้วหมายเลขนี้ผมคุ้นเคยเป็นอย่างดี
เจ้าของหมายเลขนี้เป็นเพื่อนกับผม
 แต่ผมคงไม่สามารถคิดกับเธอคนนั้นแบบเพื่อนได้แน่นอน
ผมรับโทรศัพท์ขึ้นมา
 สวัสดีนะ...  อื้ม  แล้วผมก็คุยกับเธอไปอีก
หลายประโยครวมๆแล้วน่าจะเยอะมาก รวมเวลาได้ประมาณ 54 นาที
49วินาทีกระมัง
จนผมได้พูดขึ้นว่า
 เราว่าเราสองคนน่าจะเลิกคุยกันได้แล้วนะ
 
เสียงที่ปลายสายบอกกลับมาว่า  ทำไมเหรอ  
ผมตอบว่า
 เราทำใจไม่ได้  เราทรมานเวลาที่คุยกับเธอ
เธอตอบว่า
 ทำไมเหรอ  
ผมพูดว่า  เราคิดกับเธอแบบเพื่อนไม่ได้จริงๆ
 ทางเดียวที่จะทำให้เราเลิกคิด คือ
 เราต้องเลิกติดต่อกัน
(ผมรู้จักผู้หยญิงคนนี้มาสองปี  จนปีที่ 
นี้ผมเริ่มคิดกับเธอมากกว่าเพื่อนไปแล้ว  ไม่รู้สิ ผมคงชอบเธอมั้ง
ผมหึงเธอเวลาเธอคุยกับคนอื่น)
ใช่กับ ผมพูดออกไปอย่างนั้น
 
เสียงปลายสายนิ่งไปซักพัก  ก่อนที่จะตอบว่า
 (แล้วไม่เสียดายเวลา 2 ปีที่เรารู้จักกันเหรอ
ผมตอบว่า  คงไม่ล่ะ
 เราเจ็บมามากแล้ว
เสียงสนทนาเงียบไป38 วินาที
เธอคนนั้นตอบว่า
 แล้วแต่เอ็ม
เราตอบว่า อื้ม...โอเคตามนี้
ผบพูดเหมือนผม อารมณ์ดี
ฝืนยิ้มเวลาพูดไป
แต่เธอคงไม่รู้

หลังจากนั้นเธอพูดว่า
แล้วเราจะได้คุยกันอีกไหม
ผมตอบว่า  ไม่ดีกว่า
เธอพูดว่า
 แล้วเราจะได้เจอกันอีกไหม??
ผมตอบว่า  คงจะเจอ
เราอยู่ไม่ไกลกันนี้ จังหวัดเดียวกัน ถึงแม้จะคนละโรงเรียนก็เถอะ
แต่เจอกันแล้ว
จะทักกันรึเปล่านั่นเป็นอีกเรื่องหนึ่ง
เธอนิ่งไป
 ผมไม่รู้ว่าเธอคิดอย่างไร  แต่ผมมีเหตุผลมากมายในใจของผม
 ผมจึงต้องทำแบบนี้
ผมพูดอีกว่า  โอเคนะ  จบๆ
ต่อไปก็ดูแลตัวเองด้วยล่ะ  เราคงจะไม่ดูแลเธอได้อีกแล้ว
สักพัก
การสทนาเงียบไปอีกซักพักราว 1 นาที 16 วินาที  
ผมตัดสินใจ กดสายทิ้ง
 
ตัดสินใจดูเวลาที่ฝาผนังเก่าๆ  อ่านได้เวลาว่า  23.30
น.
ปิดเพลง  อย่าเกลียดกันเลย ของB5
เปิดเพลง  ปล่อยวาง
ของเพลงกราวน์แทน   ^^
ต่อไปผมและเธอจะอยู่ในฐานะอะไรนะ
 
เพื่อนธรรมดา  หรือแค่คนรู้จัก  หรือแค่คนทั่วๆไป
ที่เดินสวนกันไปมา
ตามใจกลางเมือง


พอกันทีกับความเสียใจที่ผ่านๆมา
พอกันทีกับความหวัง
ลมๆแล้งๆ ที่เธอเคยมอบให้ผม
พอกันทีกับความสุข
ความทุกข์ที่ผ่านๆมา
พอกันทีกับทุกสิ่ง
ผมไม่ต้องร้องไห้อีกแล้ว
 จะร้องแค่วันนี้วันเดียว

และผมขอขอบคุณ
กับข้อความที่เธอเคยมีให้ผม
ขอบคุณที่เธอเคยนั่งเป็นเพื่อนในโรงหนัง
 ขอบคุณนะสำหรับป๊อปกี้
กล่องนั้น
ขอบคุณสำหรับป๊อปคอร์นเค็มๆ
ขอบคุณทุกความห่วงใย
ขอบคุณสำหรับ
การเป็นเพื่อนคุยในเวลาที่ผมเหงา
ในเวลาที่ผมทุกข์
ขอบคุณและขอบคุณ

ผมนอนหลับเมื่อคืน ด้วยรอยน้ำตา
 และรอยยิ้ม
 ผมหวังว่านี่จะเป็นน้ำตาครั้งสุดท้ายในชีวิตผม


เรื่องเมื่อคืนก็เป็นเท่านี้
 ตื่นมาพร้อมคราบน้ำตา

จากนี้ไปผมคงต้องอยู่คนเดียว  ไปไหนคนเดียว
 ดูหนังคนเดียว กินข้าวคนเดียว
ไม่สิ  ผมคิดมากไปรึเปล่า
ผมยังมีพ่อกับแม่นี่นา  ยังมีเพื่อน
แต่คงจะแปลกน่าดู ถ้าชวนพ่อผมไปดู
ซีซั่นเชนจ์ เพราะอากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย

หึหึ  ไม่สิผมคิดนานไปแล้ว
ผมยังมีหน้าที่ต้องเรียน  อาบน้ำดีกว่า แล้วจะได้มากินโจ๊กที่อร่อยที่สุดในโลก
และโอวัลติน 1 แก้วที่อร่อยเช่นกัน ( ถึงโอวัลตินจะขายไปทั่วโลกก็เหอะและ
ผลิตภัณฑ์ก็เหมือนกันทุกบ้าน)  จากผู้หญิงที่ผมรักที่สุดในโลก
 คุณแม่ของผมนั่นเอง

8.10  ผมมัวคิดอะไรเพลินมากไปหน่อย
 ทำให้มาโรงเรียนสาย  
ผมเจอเพื่อนหลายคน
 คงจะทำให้ผมหายเศร้าไปได้บ้างล่ะน่า


ชีวิตยังมีพรุ่งนี้เสมอ


บ๊าย
บาย เธอคนนั้น
....................................

(ปล)
 ถ้าคุณมาบ้านผมคุณอาจเห็น คีย์บอร์ดผมเลอะไปด้วยน้ำ
น้ำอะไรคิดเอาเอง
 มันไหลมาจากดวงตา



color=#3333ff>------------------------------------------------------------------------------------------
------------------------------------------------------------------------------------------


color=#003399>ในมุมนึง
(ที่เธอไม่รู้)

คืนนี้ปิดคอมเร็วหน่อยดีกว่า เหนื่อยมากมายเลย
ตาจะปิดอยู่แล้ว
ขณะที่ฉันล้มตัวลงบนที่นอน
ฉันยังไม่อยากหลับเลย
คืนนี้ฉัน"ตั้งใจ"โทรหาเพื่อนคนนึง
...ฉันรู้สึกว่าช่วงนี้เขาดูแปลกๆไป
ดูเหมือนห่างเหินทั้งๆที่คุยกันมากขึ้น ทำไมนะ
ฉันอยากรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่กันแน่...ฉันสับสนเหลือเกิน เป็นแบบนี้ไม่ชอบเลย...
ความรู้สึกฉันบอกกับฉันแบบนั้น
"แบตจะหมดล่ะ ชาร์จแบตหน่อยดีกว่า"

เวลา
22.15
ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดโทรออก เบอร์ที่คุ้นเคย
เบอร์ที่จำได้แม่น
"ตื้ด ตื้ด ฮัลโหล" ปลายทางเอ่ยขึ้น
"ฮัลโหล รบกวนรึเปล่า"
ฉันพูดอย่างเคย
"ไม่ๆ" เขาตอบอย่างที่เคยตอบทุกที
"เอ็ม เป็นไร"
ฉันถาม
"เปล่า เราไม่ได้เป็นอะไร เราก็เป็นคนเดิมไง" ปลายทางตอบ
เหมือนฝืนยิ้ม
"เอ็ม เป็นไร" ฉันถามอีกหลายๆครั้ง...ก็ได้คำตอบเดิมๆว่า "เปล่า
เราไม่ได้เป็นอะไร"
แต่ฉันก็ไม่เคยเชื่อสักที...ก็น้ำเสียงมันไม่ใช่แบบนั้นนี่นา
วันนี้เป็นวันที่ฉันมีความสุขมากมายเลย
ช่วงนี้เขาเป็นอะไรก็ไม่รู้
ชอบอ่านแต่หนังสือเกี่ยวกับความตาย..ฉันไม่ชอบเลย
ฉันอยากเล่าเรื่องอะไรต่างๆนาๆให้เขาฟัง
เผื่อเขาจะมีความสุขเหมือนฉัน
แต่แล้วเรื่องราวต่างๆที่ฉันเล่า
กลับไม่เป็นอย่างที่ฉันคิด..เขากลับคิดมาก
เมื่อฉันเล่าเรื่องผู้ชายคนอื่นที่ฉันรู้จักให้เขาฟัง
ทำไมน่ะเหรอ!!
((ฉันไม่อยากมีความลับไง)) อยากบอกให้เขารู้ไว้เฉยๆ
คุยกันไป 54 นาที 49
วินาที
เวลาที่ฉันไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น
เขาพูดขึ้นว่า
เราว่าเราสองคนน่าจะเลิกคุยกันได้แล้วนะ
ฉันบอกกลับมาว่า ทำไมเหรอ

เขาตอบว่า เราทำใจไม่ได้ เราทรมานเวลาที่คุยกับเธอ
ฉันตอบว่า
ทำไมเหรอ..เราเข้าใจความรู้สึกเอ็มนะ เรารู้ว่ามันเหนื่อย
เขาพูดว่า
เราคิดกับเธอแบบเพื่อนไม่ได้จริงๆ ทางเดียวที่จะทำให้เราเลิกคิด คือ
เราต้องเลิกติดต่อกัน
คำพูดนี้ทำให้ฉันนิ่งงัน เวลาเหมือนหยุดเดิน...ทำไมๆๆๆๆ
ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยล่ะ ทำไม..แต่ทำอะไรไม่ได้เลย
นอกจากเงียบ
ก่อนที่จะตอบว่า "แล้วไม่เสียดายเวลา 2
ปีที่เรารู้จักกันเหรอ..ให้เราคิดว่า2ปีกว่าที่ผ่านมาเป็นแค่ความฝันเหรอ"
เขาตอบว่า
คงไม่ล่ะ เราเจ็บมามากแล้ว
เสียงสนทนาเงียบไป38
วินาที...
((เสียงของเขาทำไมดูเย็นชาแบบนี้ล่ะ ต่อไปนี้จะเป็นแค่คนรู้จักกันเหรอ
หรือให้ฉันเป็นคนแปลกหน้า ฉันได้แต่คิดๆๆๆ ฉันทำอะไรไม่ได้เลยเหรอ
ฉันไม่อยากให้เป็นแบบนี้เลย ตอนนี้ฉันรู้สึกแย่มากๆเลย))
ฉันได้แค่พูดว่า
แล้วแต่เอ็มล่ะกัน ตาใจเอ็มล่ะกัน ((ทั้งๆที่ใจฉันไม่ได้คิดแบบนั้นเลย
ฉันอยากบอกเขาว่า อย่าไปได้มั๊ย แต่อีกใจก็คิดได้ว่า ถ้าให้เขาฝืนใจไป
ก็จะทำให้เขายิ่งแย่ ฉันไม่อยากให้เขาทุกข์เพราะเราเลย ไม่อยากเลย
ไม่อยากจริงๆ))
เขาตอบกลับมาว่า"อืม โอเค
ตามนี้"
((หัวใจของฉันเหมือนหยุดเต้นยังไงก็ไม่รู้ ทำไมนะ
ทำไมฉันถึงรู้สึกแบบนี้
ทำไมนะ))ฉันคิดในใจพร้อมน้ำตาที่พร้อมจะเอ่อล้นออกมาได้ทุกเมื่อ
แต่ฉันแข็