รักกันแล้ว ... ทำไมต้องเลิกกัน

รักกันแล้ว ... ทำไมต้องเลิกกัน

"ทำไม...ทำไมเราต้องเลิกกันด้วย...ทำไม.."
ใช่สิ ฉันมันผิดเอง... ฉันมันไม่ดี... เธอไปมีคนอื่นแล้วนี่ ฉันมันเลว
ฉันทำได้แค่นี้แหละ..
"ทำไม...แล้วทำไมเราต้องเลิกกัน..ทำไม..."


นี่เป็นแค่ตัวอย่างความคิดวนเวียนที่เกิดขึ้น สำหรับคนที่รักกันมาก แต่ก็ต้องเลิกกัน
แล้วทำไมนะเหรอ ? เดี๋ยวจะเล่าให้ฟัง


ที่เขียนเรื่องนี้ขึ้นมา ไม่ใช่เพราะว่าเลิกกับหนูนุช
แต่เพราะสังเกตเห็นความรู้สึกอย่างนึงที่เป็นเหตุให้คนสองคนเลิกคบกันได้
เลยตัดสินใจขออนุญาตหนูนุชเขียนมาบอกเล่าให้อ่านกัน เผื่อจะเป็นประโยชน์กับใครบ้างสักนิดก็ยังดี คนเขียนเองก็ยอมรับว่าไม่ได้มีมุมมองในความรักอะไรมากกว่าคนอื่นเลย แต่ที่เขียนนี้ ก็เขียนจากสิ่งที่ตัวเองเห็นมา(ทั้งของตัวเอง ทั้งของคนอื่นด้วย)
ถ้าผิดถูกไม่ตรงกับความเห็นของใคร ก็ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วย



เพิ่งค้นพบความจริงอย่างหนึ่งว่า คนเราจะอยู่ด้วยกันได้นั้น
ไม่ใช่เพราะความรักเพียงอย่างเดียว แต่เป็นเพราะ "ความสุข" ที่ต่างฝ่ายต่างมีให้กันและกัน


สังเกตง่ายๆ เรามักอยากอยู่ใกล้ๆกับใครสักคนที่ทำให้เราสบายใจ ที่เอาใจใส่เรา หวังดีกับเรา ทำให้เรารู้สึกดีเสมอ เป็นที่พึ่งของเราได้แม้ในสถานการณ์ที่เราไม่เหลือใคร
ในขณะเดียวกัน เขาคนนั้นก็พลอยมีความสุขไปด้วยที่ได้เห็นเรามีความสุข ต่างฝ่ายต่างรักกัน เอื้ออาทรกัน มอบความสุขแก่กันละกันนั่นแหละ ถึงทำให้ความรักยั่งยืน


แล้วอะไรที่ทำให้เขาอยากเลิกกับเราล่ะ ?


ถ้าจะหาเหตุผลคงมีเป็นร้อยเป็นพัน แต่ถ้าจะสรุปก็คือ
เขาไม่มี"ความสุข"ที่จะคบกับเราอีกต่อไปแล้ว
ความสุขของผู้ชายบางคน อาจจะอยู่ที่การได้มีผู้หญิงที่หน้าตาดีกว่า (แบบนี้ก็ถือว่าฝ่ายชายนิสัยแย่เอง - ไม่ควรจะเสียดายเลย) แต่ที่จะพูดถึงคือกรณีที่ทำให้ผู้ชายที่ดีใช้ได้คนนึง ไม่เจ้าชู้ เป็นห่วงเป็นใยเราเสมอ ยอมเลิกรักกับเราได้ ทั้งที่เขาหรือเราไม่ได้มีคนใหม่เลย


สาเหตุหลักๆก็คือเขาได้รับ "ความทุกข์" มากมายหลายเท่ากว่า "ความสุข" ที่ได้คบกับเรานั่นเอง


มีคนบอกว่า รักกันแล้วก็ต้องมีคละกันทั้งทุกข์และสุข อันนั้นไม่เถียง (ตอนนี้เชื่อสนิทใจแล้ว) แต่ถ้าต่างฝ่ายต่างถือ "เอาตัวเองเป็นศูนย์กลาง" แล้วละก็
นับวันก็จะมีแต่ความทุกข์ก่อตัวขึ้นเรื่อยๆเช่น


"ช่วงนี้เธองานยุ่งมากขนาดที่จะคุยกับฉันเหมือนก่อนไม่ได้เลยเหรอ"
"จ้ะ งานยุ่งจริงๆ ขอโทษนะ"

"เธอพูดแบบนี้อีกละ (ฉันโกรธนะ) ฉันบอกกี่ทีแล้วว่าไม่ชอบให้พูดแบบนี้"
"จ้ะ ขอโทษนะ ไม่ได้ตั้งใจ"

"เธออย่าทำนิสัยแบบนี้อีกได้ไหม ฉันเบื่อ เมื่อไรเธอจะเปลี่ยนพฤติกรรมนี้สักที(เพื่อฉัน)"
"จ้ะ ขอโทษนะ จะพยายาม"


"เธอไม่อยากคุยกับฉันแล้วใช่ไหม ฉันโทรมาทีไรก็บอกว่าเหนื่อยทุกที ไม่อยากคุยก็บอกตรงๆเถอะ"
"ป่าวเลยจ้ะ เหนื่อยจริงๆ ไม่ได้ไม่อยากคุยเลย"

"ทำไมเธอไม่เข้าใจฉันเลย หัดเข้าใจฉันบ้างสิ หัดเข้าใจว่าฉันต้องการอะไรบ้างสิ"
"จ้ะ ขอโทษนะ เธอบอกฉันได้ไหม ฉันไม่รู้จริงๆ"


จะว่าไปก็มีแต่เรื่องที่ไม่ถูกใจทั้งนั้นเลย แล้วทำไมไม่ถูกใจล่ะ?
ก็เพราะเราตั้งมาตรฐานไว้ว่า "เขาควรจะเป็นแบบนี้ เขาน่าจะเป็นแบบนี้" แต่ความจริงคือ เขาไม่ได้เป็นอย่างที่เราอยากให้เป็นเลย แต่ "เขาเป็นอย่างที่เขาเป็น"ต่างหาก


อย่าว่าแต่บังคับคนอื่นเลย แม้แต่ตัวเราเองก็ยังบังคับไม่ได้
นับประสาอะไรจะไปบังคับคนอื่นให้เป็นอย่างที่เราต้องการได้
เขาก็เป็นได้มากที่สุดเท่าที่เขาจะเป็นนั่นแหละ


แล้วที่สุดของปัญหานี้ จะจบลงที่ใดล่ะ ? ตอบง่ายๆว่า ถ้าไม่มีการเปลี่ยนแปลงทัศนคติแล้ว ก็ต้องเลิกกันแน่นอน หรือไม่ก็ต้องจำทนไปเรื่อยๆเพราะอีกฝ่ายจะไม่ได้รับความสุขเลย มีชีวิตอยู่ไปวันๆ แล้วก็อาจจะเกิดบทสนทนาลักษณะนี้ขึ้น


"ช่วงนี้เธองานยุ่งมากขนาดที่จะคุยกับฉันเหมือนก่อนไม่ได้เลยเหรอ"
"อืม"


"เธอพูดแบบนี้อีกละ (ฉันโกรธนะ) ฉันบอกกี่ทีแล้วว่าไม่ชอบให้พูดแบบนี้"
"อืม ขอโทษ"


"เธออย่าทำนิสัยแบบนี้อีกได้ไหม ฉันเบื่อ เมื่อไรเธอจะเปลี่ยนพฤติกรรมนี้สักที(เพื่อฉัน)"
"อืม ขอโทษ จะพยายาม"



"เธอไม่อยากคุยกับฉันแล้วใช่ไหม ฉันโทรมาทีไรก็บอกว่าเหนื่อยทุกที ไม่อยากคุยก็บอกตรงๆเถอะ"
"อืม ขอโทษ เหนื่อยจริงๆ"



"ทำไมเธอไม่เข้าใจฉันเลย หัดเข้าใจฉันบ้างสิ หัดเข้าใจว่าฉันต้องการอะไรบ้างสิ"
"อืม เราเลิกกันเถอะ"


.......



ทีนี้ถ้าแต่ละฝ่ายไม่เอาตัวเองเป็นศูนย์กลาง แต่"เอาคนรักของเราเป็นศูนย์กลาง"
การมองปัญหาต่างๆเมื่อตะกี๊นี้จะคลี่คลายลงไปเยอะเลยเช่น


"ช่วงนี้เธองานยุ่งเหรอ ฉันเข้าใจนะ ไว้เธอเสร็จงานค่อยคุยกันนะ ฉันเป็นกำลังใจให้"
"จ้ะ ที่รัก ขอบคุณนะที่เข้าใจ"


"เธอพูดแบบนี้อีกแล้ว (ฉันโกรธนะ) แต่ไม่เป็นไรหรอก ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้คิดอะไร"
"จ้ะ ขอโทษนะ ทีหลังจะระวังนะ"


"เธอทำนิสัยแบบนี้มันไม่ค่อยดีนะ ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้ตั้งใจ ถ้าเธอไม่ว่า อยากให้ฉันคอยบอกเธอบ้างไหม"
"จ้ะ งั้นคอยเตือนด้วยนะ ฉันอยากทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นด้วยแหละ"


"ช่วงนี้ฉันรู้ว่าเธอเหนื่อยมาก ไปนอนพักก่อนดีไหม เราค่อยคุยกันวันหลังก็ได้นะ"
"จ้ะ ราตรีสวัสดิ์นะที่รัก คืนนี้จะฝันถึง"


"ฉันรู้ว่าบางครั้งเธอก็ไม่เข้าใจฉัน ฉันจะพยายามบอกเธอในสิ่งที่ฉันต้องการนะ เธอเองก็เหมือนกันนะ"
"จ้ะ ฉันก็จะพยายามทำเพื่อเธอนะ เราจะได้รักกันมากๆนานๆเหมือนวันนี้ไง"


บทสนทนาแบบนี้ฟังดูแล้วก็มีแต่การเอื้ออาทรกัน ตักเตือนกันด้วยความหวังดี
แบบนี้คงยากที่ต่างฝ่ายจะทะเลาะกันถึงขึ้นเลิกกันได้


เราเองรักความสุขเกลียดความทุกข์เช่นใด คนรักของเราเองเขาก็รักความสุขเกลียดความทุกข์ เช่นเดียวกับเราเหมือนกัน


ทุกวันนี้เราได้ความสุขจากเขามาตลอด ลองตั้งคำถามกับตัวเองบ้างไหมว่า
วันนี้เราทำให้เขามีความสุขบ้างหรือยัง


เครดิต :
 

ข่าวดารา ข่าวในกระแส บน Facebook อัพเดตไว เร็วทันใจ คลิกที่นี่!!
กระทู้เด็ดน่าแชร์