ลายเส้นสวย ๆ..~~

เศษซากแห่ง...ความคิดถึง
ที่คนใจร้ายคนหนึ่ง...ฝากร่องรอยทิ้งไว้
ต้นแห่งความเหงางอกงาม...สูงสุดสู่ฟ้าไกล
โดนคนรักทำลาย...แห้งเหี่ยวเฉาตาย...ร่วงดิน

ผลแห่งความเหงา...ที่ร่วงหล่น
ที่หัวใจใครบางคน...ไม่เคยยินยลใฝ่ถวิล
คำว่ารักบางเบา...ที่เขาไม่มีวันได้ยิน
เจือจานด้วยหยดน้ำตาร่วงริน...มาจากใจ

วัฏจักรแห่งความเหงา
รดด้วยหยดน้ำตาแห่งความเศร้า...รากเง้าก้องอกขึ้นใหม่
ดูแลด้วยความรัก...จากที่ไม่อาจตัดใจ
ไม่ว่าอีกนานเท่าไหร่...ถูกทำลายเท่าใด...จะอดทน

ต่างฝ่าย...ต่างลืมกันไม่ได้
แล้วทำไมหัวใจ...ถึงรู้สึกว่าห่างไกลอย่างนี้
ตลอดเวลาที่ผ่านมา...เรามัวไปทำอะไรอยู่คนดี
ความรักถึงจูนไม่ติดสักที...มีแต่น้ำตา

เมล็ดพันธ์...แห่งความเหงา
ปลูกลงบนความเศร้า...ณ. ดินแดนแห่งความเหว่ว้า
ดูแลด้วยความคิดถึง...รดด้วยหนึ่งหยดน้ำตา
กี่ร้อยวันที่ผ่านมา...ลองนับดูสิว่า...ฉันต้องเสียน้ำตาเท่าไหร่

ตัดใจไม่ลง
ทุกสิ่งยังมั่นคง...ไม่ว่านานแค่ไหน
ความรู้สึกนี้เกิดขึ้นกับเธอด้วยหรือ...คนไม่มีหัวใจ
ปล่อยให้ฉันร้องไห้...รู้ไหมทรมานแค่ไหน...เมื่อไม่มีเธอ

ร้องเพลงเหงา - เหงา กับท้องฟ้า
สายลมที่พัดผ่านมา...กระซิบว่ามีคนคิดถึง
สบายดีไหม...ความห่วงใยจากใครคนหนึ่ง
อาจจะฟังดูไม่ลึกซึ้ง...แต่ถูกผูกตรึงด้วยความจริงใจ

เสียงจากเธอ...หรือเปล่า
ยังจำคนขี้เหงา...คนนี้ได้ใช่ไหม ?
หลายฤดูกาลที่ผ่านมา...เธอไปหลบฝนหลบฟ้าอยู่ที่ใด
ลืมกันแล้วหรือไร...คนที่เขารักเธอทั้งหัวใจ "อยากฟัง"

ตัดใจไม่ได้
ไม่ว่านานแค่ไหน...ไม่เคยลืมเธอสักครั้ง
ฝากสายลมที่ส่งมา...ช่วยพัดพาไปให้เธอฟัง
แค่คิดถึงกันเพียงสักครั้ง...ก้อช่วยต่อความหวังและลมหายใจ

กี่วัน...ที่ผันผ่าน
กี่ฤดูกาล...ที่นานช้า
กี่ค่ำคืน...ที่ไร้แสงแห่งดวงดารา
กี่หยดน้ำตา...ที่คนไร้ค่า...ไขว่คว้าหาเธอ

ลืมไม่ได้จริง - จริง
เรื่องราวทุกสิ่ง...ยังชัดเจนเสมอ
รัก รัก รัก หัวใจเต้นว่า...รักเธอ
ตกอยู่ในห้วงแห่งฝันละเมอ...ที่คนพร่ำเพ้อไม่ยอมรับความจริง

ลืมกันแล้วหรือยัง
เรื่องราวหนหลัง...กับคนสิ้นหวังที่ถูกทอดทิ้ง
แต่คนไร้ค่าคนนี้...ลืมเธอไม่ได้จริง - จริง
ภาพความหลังยังชัดเจนยิ่ง...เพราะทุก-ทุกสิ่ง...คือเธอ

เรื่องราวเก่า - เก่า
ความรู้สึกเหงา - เหงา...ที่ยังตอกย้ำอยู่ทุกวันนี้
หัวใจเบา - เบา...ยังคิดถึงเขาทุกนาที
ความทรงจำดี - ดี...ยังชัดเจนตรงนี้...ที่ดวงตา

อุ่นไอบาง - บาง
รอยจุมพิศจาง - จาง...ที่ปลอบขวัญในวันเหว่ว้า
ร่องรอยลาง - ลาง...แต่ชัดเจนในใจฉันตลอดมา
เรื่องราวต่าง - ต่าง นา - นา...โอบล้อมคลายความอ่อนล้า...ให้หายไป

ช่วงเวลาดี - ดี
คน - คนนี้...จะขอจดจำเธอไว้
หยดน้ำใส - ใส...เกิดจากความรัก...หาใช่ความเสียใจ
แม้วันข้างหน้าจะพบเรื่องราวใหม่ - ใหม่....แต่หัวใจยังใช้ดวงเดิม (สัญญา)

นั่งอยู่เงียบ - เงียบที่เก่า
จมอยู่กับความเหงา...กระจกสะท้อนเงาคนร้องไห้
คิดถึงเหลือเกิน...ตั้งแต่วันที่เดินจากไป
อธิษฐานให้ย้อนกลับมาใหม่...ทั้งที่รู้ว่าไม่มีวัน

คิดถึง - คิดถึง ทุกนาที
ความทรงจำที่มี...ยังคงชัดเจนอยู่เช่นนั้น
สัญญาจากหัวใจ...เวลาจะผ่านไปกี่ร้อยคืนวัน
รักจะมั่นคงอยู่เช่นนั้น...ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง

รอยยิ้มบาง - บาง
ในคืนวันที่อ้างว้าง...เคยหยิบยื่นให้ฉันบ้างไหม
ทุรนทุรายเหน็บหนาว...ในวันที่ไม่เหลือใคร
มีเพียงแต่ความหวั่นไหว...ที่ตัดเธอไม่ได้สักที

หัวใจดวงน้อย - น้อย
ยังหลงเฝ้าคอย...ทั้ง - ทั้งที่เขาปล่อยทิ้งไว้แบบนี้
ก้อนเนื้อเล็ก - เล็ก...เต้นช้าลงทุกวินาที
อ่อนล้าเหลือเกินคนดี...นับจากวันที่เธอทิ้งไป

เม็ดฝนหล่นร่วงโปรยปราย...ทั้งคืน
ไม่รู้ว่าเธอหลับหรือตื่น...อยู่ในเวลานี้
อากาศเหน็บหนาว...ห่มผ้าหรือเปล่าคนดี
อยากให้รู้ว่ามีอีกคนตรงนี้...ที่ห่วงใย

ฝันถึงกัน...บ้างหรือเปล่า ?
ฉันมัวแต่คิดถึงเรื่องของเรา...รู้สึกเหงาจนหลับไม่ได้
เม็ดฝนที่หล่นร่วงมา...สงสัยท้องฟ้าท่านคงเสียใจ
คืนนี้คงต้องเปลี่ยนปลอกหมอนใบใหม่ . . .
. . . เพราะเปียกปอนไปด้วยหยดน้ำตา

ยิ่งห่าง...ยิ่งคิดถึง
ผู้หญิงไม่สำคัญคนหนึ่ง...ส่งความคำนึงผ่านฟากฟ้า
ฝากความรักไป...ไม่ได้หวังว่าจะมีความหมายในสายตา
ผู้หญิงที่เธอเคยแวะผ่านมา...อยากบอกว่า " ตั ด ใ จ ไ ม่ ล ง "

เม็ดฝนที่หล่น...ร่วงมา
รินรดบนใบหน้า...ปะปนหยดน้ำตาที่หลั่งไหล
ทำไมนะ ? บรรยากาศแบบนี้...ถึงรู้สึกเหงาขึ้นมาทุกทีที่หัวใจ
เวลาปรกติไม่ค่อยเท่าไหร่...แต่ ! ฝนตกที่ไรก้อคิดถึงคนไกลเหลือเกิน

สายลมที่พัดโชยมา
ดอกไม้ใบหญ้า...โบกสะบัดเริงร่าอย่างไม่ขัดเขิน
ความรักที่เคยให้มา...จริงใจหรือเปล่านะ...หรือเป็นแค่เรื่องบังเอิญ
อยากตะโกนบอกว่า " คิดถึงเหลือเกิน "...ในวันที่ต้องเดินลำพัง

ท้องฟ้า มืดครึ้ม...สีคราม
ขู่ร้องคำราม...ดั่งเย้ยหยามเปล่าประนามแด่ผู้สิ้นหวัง
ร้องไห้สักเท่าใด..เสียงฝนที่หล่นร่วงในหัวใจกลับไม่มีใครฟัง
แต่ ! ก้อไม่เคยลบลืมเธอได้สักครั้ง...เพระฉันยัง " ตั ด ใ จ ไ ม่ ล ง "

ฤดูกาล...ผันผ่าน
ตะวันที่เคยแดงฉาน...แสงก้อพลันอ่อนล้า
ต้นไม้ผลิดอกออกใบ...เติบใหญ่ตามวันเวลา
ผู้คนมากหน้าหลายตา...ผ่านเข้ามาแล้วจากไป

หัวใจยังใช้...ดวงเก่า
ภาพความทรงจำของเรา...ไม่เคยจางหายไปไหน
ถึงทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัว...จะเปลี่ยนแปลงไป
แต่ ! สิ่งหนึ่งในหัวใจ...ไม่เคยลบหายไปไหน คือ เ ธ อ

ฝากความรักไปกับ...ฤดูกาล
ร้อน - ฝน - หนาว ผ่าน...ไม่นานก้อวนกลับมาเสมอ
ต้นไม้แผ่กิ่งก้านใบ...แสดงถึงความรักยิ่งใหญ่ที่มีให้เธอ
ผู้คนมากมายที่พบเจอ...ช่วยฝากบอกเธอ...ว่า " รั ก ห ม ด ใ จ "