เหงา ๆ เศร้า ๆ

เสียงกระซิบจากสายลม
ความเหงาเข้าคลี่ห่ม...แทบทนไม่ไหว
จะก้าวข้ามรัตติกาลนี้...ไปได้อย่างไร
ความรักหมดสิ้นเยื่อใย
" ทำไมคุณไม่ส่งหัวใจกลับคืน "

ท่ามกลางความเงียบเหงา
แว่วเสียงเบา - เบา...ของคนนอนกอดเข่าสะอื้น
ชีวิตจะดำเนินอย่างไร...ไม่มีแล้วกำลังใจให้หยัดยืน
ความรักที่คุณหยิบยื่น...สร้างความขมขื่นไปจนวันตาย

ไม่รักกันแล้ว ... ไม่ว่า
ได้โปรดเวทนาเถอะนะ...อย่าทำร้าย
หัวใจที่สิ้นไร้คุณค่า...โปรดส่งกลับมาอย่าทำลาย
ถ้าชีวิตที่เหลือต้องอยู่อย่างเดียวดาย
" ขอมีหัวใจเก็บไว้...ม อ บ อุ่ น ไ อ ใ ห้ ตั ว เ อ ง 

๐ เป็นเศษแก้วกระจายคว่ำหงายพื้น
หมดสิทธิ์คืนรูปเดิมเริ่มดับฝัน
บทสรุปบอกผลล้นยืนยัน
ว่าเธอฉันแต่นี้ไม่มีเรา

๐ เส้นทางรักถูกขีดอดีตเริ่ม
เมื่อสองคนต่อเติมเพิ่มความเศร้า
อาจจะตัดใจยากหากทนเอา
กุมความเหงาเป็นเพื่อนเปื้อนน้ำตา..

พยายามจะตัดใจ
แต่ก็ทำได้ไม่ง่าย...ในตอนนี้
รู้ว่าเธอเป็นของใคร...จะไขว่คว้าไว้ คงไม่ดี
เจ้าของเธอยังมี...ฉันไม่อยากเซ้าซี้แย่งมา

ยังพยายามจะตัดใจ
แต่ก็แอบหวั่นไหว...เพราะความห่วงหา
ยังคงมองตาม...มีเธอทุกยามในสายตา
ทั้งทั้งที่รู้ว่า...คนที่เธอมองหาไม่ใช่เรา

พยายามแล้วนะพยายามตัดใจ
แต่ก็ทำไม่ได้...ใจมันเหงา
พยายามห้ามใจ...กอดไว้แค่เพียงเงา
บอกตัวเองเธอมีเขา....และสำหรับเรา...ต้องตัดใจ

กุมระทดหดหู่อย่างผู้แพ้
ความอ่อนแอแผ่วาดหยาดพรูพร่าง
ปรารถนาฟั่นเฟือนดูเลือนลาง
กรดวาทะชะล้าง...จางห่วงใย

เหมือนยังแว่ว..แผ่วย้ำ..คำ.."ไม่รัก"
เพียงแผ่วเบา..แต่แน่นหนัก..ตระหนักได้
ยังก้องโสตโอดคลั่ง..กังวานใจ
คล้ายเพิ่งเอ่ยเปรยไว้..ในนาที

ที่รัก....
ไยปักหลักใจแล้วจะแจวหนี
รู้เถิดแม้..ดวงชีวา..ข้าฯยอมพลี
หรือไม่มีค่าใด..ต่อใจเธอ

รู้เถิดว่าทุกภาพยังซาบซึ้ง
ใจยังตรึง..หนึ่งคำลวง..ว่า"ห่วงเสมอ"
ยังโหยคว้า..คำมุสา..วาจาเปรอ
มาเสนอ..เอ่อสนอง...ต่อห้องใจ

รัก..หัวปักหัวปํา
จึงเจ็บช้ำเนิ่นผ่าน..กาลสมัย
ใยรักหยั่ง..ฝังเชื้อ..ลงเนื้อใน
ตัดมิได้..กลัวใจอาจจะขาดรอน...

ฤดูกาล...ผันผ่าน
ตะวันที่เคยแดงฉาน...แสงก้อพลันอ่อนล้า
ต้นไม้ผลิดอกออกใบ...เติบใหญ่ตามวันเวลา
ผู้คนมากหน้าหลายตา...ผ่านเข้ามาแล้วจากไป

หัวใจยังใช้...ดวงเก่า
ภาพความทรงจำของเรา...ไม่เคยจางหายไปไหน
ถึงทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัว...จะเปลี่ยนแปลงไป
แต่ ! สิ่งหนึ่งในหัวใจ...ไม่เคยลบหายไปไหน คือ เ ธ อ

ฝากความรักไปกับ...ฤดูกาล
ร้อน - ฝน - หนาว ผ่าน...ไม่นานก้อวนกลับมาเสมอ
ต้นไม้แผ่กิ่งก้านใบ...แสดงถึงความรักยิ่งใหญ่ที่มีให้เธอ
ผู้คนมากมายที่พบเจอ...ช่วยฝากบอกเธอ...ว่า " รั ก ห ม ด ใ จ "

ฉันมีลม หายใจ มีไออุ่น
ตักละมุน หนุนนี้ ที่เคยฝัน
มาทิ้งขว้าง อย่างไร ไม่สำคัญ
คนอย่างฉัน นั้นไม่ใช่ ให้ลองยา

ทบทวนนิด คิดบ้าง อย่างใครเขา
รักของเรา เฝ้าปอง ลองศึกษา
สมควรไหม ไม่จำ ไม่นำพา
คิดแค่ว่า หาใหม่ ไม่เคยพอ

เม็ดฝนที่หล่น...ร่วงมา
รินรดบนใบหน้า...ปะปนหยดน้ำตาที่หลั่งไหล
ทำไมนะ ? บรรยากาศแบบนี้...ถึงรู้สึกเหงาขึ้นมาทุกทีที่หัวใจ
เวลาปรกติไม่ค่อยเท่าไหร่...แต่ ! ฝนตกที่ไรก้อคิดถึงคนไกลเหลือเกิน

สายลมที่พัดโชยมา
ดอกไม้ใบหญ้า...โบกสะบัดเริงร่าอย่างไม่ขัดเขิน
ความรักที่เคยให้มา...จริงใจหรือเปล่านะ...หรือเป็นแค่เรื่องบังเอิญ
อยากตะโกนบอกว่า " คิดถึงเหลือเกิน "...ในวันที่ต้องเดินลำพัง

ท้องฟ้า มืดครึ้ม...สีคราม
ขู่ร้องคำราม...ดั่งเย้ยหยามเปล่าประนามแด่ผู้สิ้นหวัง
ร้องไห้สักเท่าใด..เสียงฝนที่หล่นร่วงในหัวใจกลับไม่มีใครฟัง
แต่ ! ก้อไม่เคยลบลืมเธอได้สักครั้ง...เพระฉันยัง " ตั ด ใ จ ไ ม่ ล ง "

จะกล้าแกร่งแล้วนะใจใครคนนี้
ขอลืมเธอที่แสนดีนี้ได้ไหม
อย่าค้างคาเรื่องเวลาถ้าจะไป
เปิดทางใจให้สว่างวางแล้วกัน

ฉันไม่มีอะไรเหลือเผื่อไว้ให้
นอกจากใจที่ยังแกร่งด้วยแรงฝัน
มีเพียงความแน่วแน่แต่ล่ะวัน
ลบภาพฝันที่งามงดให้หมดใจ

รอยยิ้มบาง - บาง
ในคืนวันที่อ้างว้าง...เคยหยิบยื่นให้ฉันบ้างไหม
ทุรนทุรายเหน็บหนาว...ในวันที่ไม่เหลือใคร
มีเพียงแต่ความหวั่นไหว...ที่ตัดเธอไม่ได้สักที

หัวใจดวงน้อย - น้อย
ยังหลงเฝ้าคอย...ทั้ง - ทั้งที่เขาปล่อยทิ้งไว้แบบนี้
ก้อนเนื้อเล็ก - เล็ก...เต้นช้าลงทุกวินาที
อ่อนล้าเหลือเกินคนดี...นับจากวันที่เธอทิ้งไป



นั่งอยู่เงียบ - เงียบที่เก่า
จมอยู่กับความเหงา...กระจกสะท้อนเงาคนร้องไห้
คิดถึงเหลือเกิน...ตั้งแต่วันที่เดินจากไป
อธิษฐานให้ย้อนกลับมาใหม่...ทั้งที่รู้ว่าไม่มีวัน

คิดถึง - คิดถึง ทุกนาที
ความทรงจำที่มี...ยังคงชัดเจนอยู่เช่นนั้น
สัญญาจากหัวใจ...เวลาจะผ่านไปกี่ร้อยคืนวัน
รักจะมั่นคงอยู่เช่นนั้น...ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง

...เป็นผู้หญิงธรรมดามาท้ารัก
แต่โดนปักด้วยลูกศรกลอนหวั่นไหว
น้ำตาหล่นบนผืนหน้าก็ว่าไป
ปล่อยน้ำใสให้ไหลแกมแซมเสียงครวญ

...กับผู้หญิงที่ใสซื่อถือด้วยรัก
เธอหาญหักใช้ปรักแทงแจงไม่หวน
กับผู้หญิงที่รักจริงทิ้งลอยนวล
ไม่ทบทวนหนหลังครั้งยังคอย

...กับผู้หญิงคนนี้...ไม่ได้มีไว้...ให้เธอทิ้ง
ทุกห้องสิงด้วยรักจริงไม่ซิงถอย
หากวันนี้มีรักเหลือเผื่อลบรอย
น้ำตาพลอยคอยหลั่งริน...ก่อนสิ้นใจ...

แค่หนึ่งคำ..สัญญา..ร่วมท้าฝัน
อย่าเอามัน..เพื่อมาล่อ..ขอได้ไหม
ฉันไม่มี..ให้หรอกนะ..ถ้าจะไป
หากว่าใจ..เธอไม่มั่น..วันของเรา

จะเจ็บซ้ำ..หรือกล้ำกลืน..ก็ยืนไหว
ทรุดลงไป..ก็แค่ซ้ำ..เธอทำเหงา
ใจดวงนี้..มีอะไร..ไม่ต้องเอา
ฉันแค่เหงา..ที่เธอห่าง..เราต่างไกล

หัวใจเจ็บ..เก็บไว้ได้..ใต้ความห่าง
ฉันจะวาง..ตรงช่องว่าง..ที่สร้างใหม่
คนคนนี้..เธอทิ้งขว้าง..ได้อย่างไร
ฉันถอดใจ..แล้วที่รัก..ขอหักทาง

แค่หนึ่งคำ..สัญญา..ที่ว่ามั่น
ถ้าถึงวัน..ต้องเปลี่ยนไป..ใจคงห่าง
ใครคนนี้..ไม่ได้มี..ให้เธอขว้าง
โปรดหลีกทาง..ฉันจะไป..เราไกลกัน

ลืมให้หมดนะคนดีวันนี้ห่าง
ฉันขอทางเพื่อลาไกลไปตามฝัน
ถึงลำบากยากยิ่งกว่าจะฝ่าฟัน
ทางเรานั้นมันไม่ตรงคงเข้าใจ

หัวใจฉันมันแน่นิ่งเธอทิ้งขว้าง
ปล่อยให้จางเถอะใจเจ็บอย่าเก็บไว้
อาจมีบ้างกับหนทางยามห่างกาย
แต่ไม่ตายหรอกนะเธอแค่เผลอใจ

คือคนรัก ก็เข้าใจ ในความหมาย
แต่แค่กาย หัวใจนั้น มันไม่ใช่
ความเย็นชา มันแผ่ซ่าน ผ่านข้างใน
คอยผลักไส ความรู้สึก เมื่อตรึกตรอง

เธอเปลี่ยนไป ไม่เหมือนเป็น เช่นคนเก่า
คำว่าเรา เหลือเพียงฉัน วันเศร้าหมอง
คำว่ารัก ไม่เหลือเสี้ยว หรือเกี่ยวดอง
มีคนสอง แต่เหลือไว้ แค่ใจเดียว

ฉันมองเธอ ผ่านคนรัก อย่างหักจิต
เพราะเธอคิด มองข้ามไป ไม่แลเหลียว
ทิ้งให้ฉัน รักอ้างว้าง อยู่ข้างเดียว
ทนเปล่าเปลี่ยว กับรักลด คนหมดใจ

คนรู้ใจ เธอคงเป็น เช่นนั้นอยู่
ที่ไม่รู้ และยังงง อยู่ตรงไหน
คนที่รัก บอกว่าชอบ มอบหัวใจ
แล้วทำไม ไม่รู้จัก ความรักเลย