แมลงกินได้

2. แมลงกระชอน
      ชื่อท้องถิ่น : แมลงกระชอน แมลงจอน

       เป็นแมลงที่มีสีน้ำตาล ความยาวประมาณ 2.5 เซนติเมตร ลักษณะที่สำคัญคือมีขาหน้ากว้าง มีรูปร่างคล้ายอุ้งมือ ใช้ในการขุดดิน เป็นแมลงที่อาศัยอยู่ในดิน ชอบความชุ่มชื้น โดยขุดรูอยู่ใต้ดิน ต่ำกว่าผิวดินประมาณ 6 - 8 นิ้ว นิยมนำมาเป็นอาหารโดยการทอด คั่ว นึ่ง หมก แกง ยำ ลาบ

3. จิ้งหรีด
       ชื่อท้องถิ่น : กี้ดีด กินาย กิโหลน

      เป็นแมลงที่มีอวัยวะทำเสียงในตัวผู้อยู่ตามขอบปีกคู่หน้า จึงใช้ปีกคู่หน้าถูกันให้เกิดเสียงมีหลายชนิด เป็นแมลงที่ไม่ชอบแสงสว่าง อยู่ตามคันนา ทุ่งหญ้า ออกจากรูในตอนกลางคืน นิยมนำมาเป็นอาหารโดยเสียบไม้ย่าง คั่ว ตำน้ำพริก ปัจจุบันนี้จัดได้ว่าจิ้งหรีดเป็นแมลงเศรษฐกิจชนิดหนึ่ง ที่สามารถทำรายได้ให้กับประชาชน จึงมีการส่งเสริมให้มีการเพาะเลี้ยงเพื่อเป็นอาชีพเสริมรายได้ ในหลายจังหวัด เช่น สกลนคร ขอนแก่น ลพบุรี และพิจิตร เป็นต้น

     หนอนเยื่อไผ่ มีตัวเต็มวัยเป็นผีเสื้อกลางคืนชนิดหนึ่ง มีสีน้ำตาลส้ม ปีกคู่บนมีลวดลายหยักเป็นเส้นโค้งสีดำ ตัวเมียใหญ่กว่าตัวผู้ ตัวผู้มีขนาด 2 เซนติเมตร ตัวเต็มวัยเมื่อผสมและวางไข่แล้วจะตาย ไข่จะถูกวางตามโคนหน่อไผ่และตามกาบใบ เมื่อฝักเป็นตัวอ่อนก็จะรวมตัวกัน เคลื่อนย้ายเดินทางเป็นขบวนยาวอย่างเป็นระเบียบ เพื่อไปหาปล้องไผ่ที่เหมาะสม หลังจากนั้นก็จะช่วยกันเจาะรูเพื่อเข้าปล้องไผ่ กินเนื้อไม้อ่อนและเยื่อไผ่ภายในปล้อง หนอนเยื่อไผ่เป็นแมลงที่นิยมบริโภคกันมากในภาคเหนือ โดยการทอดกรอบถือเป็นเมนูอาหารจานเด็ดตามร้านอาหารและภัตตาคารในจังหวัดเชียงใหม่ เชียงราย ลำปาง เป็นอาหารเสริมที่มีรสชาติอร่อย มีคุณค่าและประโยชน์ต่อร่างกายมีโปรตีนสูง ไขมันต่ำ รับประทานได้ปีละ 1 ครั้งเท่านั้น ระหว่างเดือนตุลาคมถึงมกราคมปีถัดไป ปัจจุบันนี้จึงจัดได้ว่าเป็นแมลงเศรษฐกิจที่ทำรายได้ให้กับประชาชนทางภาคเหนือ จึงมีการส่งเสริมให้มีการเพาะเลี้ยงเพื่อเป็นอาชีพเสริมรายได้

       เป็นระยะดักแด้ของผีเสื้อไหม ไหมเป็นผีเสื้อกลางคืนชนิดหนึ่ง ตัวเป็นสีครีม เมื่อกางปีกออกจะมีขนาดประมาณ 2 นิ้ว ลำตัวอ้วนบินไม่ได้ ตัวเต็มวัยไม่กินอาหาร มีอายุสั้นเพียง 2 - 3 วันเท่านั้น หลังวางไข่ (ประมาณ 300-500 ฟอง) ก็จะตาย ไข่ฟักเป็นตัวใช้เวลาประมาณ 10 วัน ระยะตัวหนอนจะกินใบหม่อนเป็นอาหารจนอายุ 35 - 40 วัน ก็จะเข้าดักแด้ โดยจะทำรังไหมห่อหุ้มตัว รังไหม เมื่อนำไปต้มสาวเส้นไหมออกแล้ว ตัวดักแด้ก็นำมารับประทานได้ โดยการนึ่ง คั่ว ทอด แกง หรือ ป่นใส่น้ำพริก

      เป็นแมลงขนาดโต มีปีกคู่หน้าใส เนื้อปีกมีลักษณะและขนาดความหนาเท่ากันตลอดทั้งแผ่นปีก ส่วนหัวและอกกว้างตัวเรียวเล็กไปทางหาง ตากลมโตเห็นได้ชัดเจน และอยู่ตรงมุมสองข้างของศีรษะ ตัวผู้มีอวัยวะพิเศษสำหรับทำเสียง ส่วนใหญ่เพื่อการหาคู่ครอง พบได้ตามต้นไม้ใหญ่ บริโภคโดยการทอดคั่ว ตำน้ำพริกมะม่วง

      ไข่มดแดง ในความหมายของชาวบ้านจะใช้เรียกรวมทั้งไข่และตัวอ่อนหรือระยะดักแด้ของมดงาน และราชินีมดที่มีสีขาว หรือชมพูอ่อน
       แม่เป้ง เป็นมดตัวเต็มวัยที่มีขนาดใหญ่กว่ามดแดงทั่วไปเป็นคำที่ใช้เรียกรวมทั้งตัวเมียหรือราชินีมดหรือมดนางที่มีสีเขียว และตัวผู้ที่มีสีแดง แม่เป้งมีปีกบางใส มีหน้าที่ผสมพันธุ์และวางไข่ ปกติมดแดงทำรังบนต้นไม้ใหญ่ เช่น ต้นมะม่วง ต้นชมพู่ ชาวบ้านนิยมบริโภคทั้งตัวและไข่มด โดยนำมดแดงมาใส่ในอาหารประเภทยำ หรือ ต้มยำ เพราะมดแดงมีรสเปรี้ยวจากกรดฟอร์มิคที่ผลิตขึ้น สำหรับไข่มดนั้นนิยมนำมาใส่ แกง ยำ ทอดกับไข่เจียว ตัวแม่เป้งนิยมนำมาทำยำ หรือคั่ว หรือ ทำเมี่ยง

   เป็นปลวกหนุ่มสาว ที่มีหน้าที่สืบพันธุ์ มีปีก 2 คู่ บางใส ปีกคู่หน้าและคู่หลัวคล้ายกันมาก มีความยาวมากกว่าลำตัว เมื่ออยู่กับที่จะพับแบนราบบนสันหลัง ทำรังอยู่ใต้ดิน ช่วงเวลาผสมพันธุ์จะเป็นช่วงต้นฤดูฝน มักออกจากรังเวลาหัวค่ำของวันที่ฝนตก หลังจากผสมพันธุ์แล้วจะสลัดปีกทิ้ง เพื่อสร้างรังใหม่นิยมนำมาบริโภค โดยการคั่ว นึ่ง ทำเมี่ยง

      เป็นแมลงที่จัดว่ามีลำตัวใหญ่ที่สุดในพวกมวนด้วยกัน อาศัยอยู่ในน้ำมีลำตัวกว้างและแบนเป็นรูปไข่ ขาคู่หน้าเหมาะสำหรับจับสัตว์ ขาคู่กลางและหลังแบนตรง มีขนสีน้ำตาลคลุมเป็นแผงด้านหนึ่ง เหมาะสำหรับว่ายน้ำ นิยมนำแมงดามาทำเป็นน้ำพริกทำให้มีกลิ่นหอมน่ารับประทาน แมงดาพบได้ตามในนาบ่อหรือสระ กินแมลง และสัตว์น้ำเล็กๆ เป็นอาหาร มีนิสัยชอบเล่นแสงไฟ

      เป็นแมลงที่คล้ายแมลงตับเต่ามาก ลำตัวมีสีดำรูปไข่ลำตัวโค้งนูนมากกว่ามีหนวดสั้นเป็นรูปกระบองระยางค์ปากยื่นออกมามากกว่าหนวดมาก ลักษณะคล้ายเส้นด้ายปากจะยาวแหลมพับอยู่ใต้อกยาวถึงส่วนท้อง ปลายขาคู่กลางและหลังจะมีขนเป็นแพเหมาะสำหรับว่ายน้ำ แมลงเหนี่ยงพักอาศัยอยู่ในน้ำนิ้งกินพืชและวัตถุเน่าเปื่อยในน้ำเป็นอาหารตัวเต็มวัยชอบแสงไฟ นำมาปรุงกินโดยการทอดคั่ว หมก แกง

      เป็นแมลงปีกแข็งขนาดใหญ่ มีลำตัวลื่น เป็นมัน รูปไข่ มีสีดำปนน้ำตาล และขอบปีกมีแถบสีเหลืองมัวๆ ทางด้านข้างของลำตัวแตกต่างกับแมลงเหนี่ยงตรงที่มีหนวดยาวเป็นเส้นด้ายขาคู่หลังยาวกว่าขาคู่อื่นๆ และแบน มีขนเหมาะสำหรับใช้ในการว่ายน้ำ โดยมากอาศัยอยู่ในบ่อ สระ นาข้าว แม่น้ำ ลำธาร คู คลอง หนอง บึงต่างๆ และมักเอาศรีษะดิ่งลงเมื่อเกาะอยู่ที่ผิวน้ำนำมาปรุงเป็นอาหาร โดยการทำป่น (น้ำพริก) คั่ว ผัด และแกง

       กุดจี่แดง ส่วนหัว อกปล้องแรกและปีกมีสีดำปนส้ม ท้องดำ ตัวผู้อกปล้องแรกมีเขา 1 อัน

       กุดจี่หวาย ส่วนหัวมีลักษณะกลมบางแบน คล้ายจาน หนวดแนบหักข้อศอก ปากเป็นแบบกัดกิน หัว ท้องและปีกมีสีน้ำตาล ตัวผู้อกปล้องแรกมีเขา 2 อัน

       กุดจี่เขา ลำตัวมีสีดำหรือน้ำตาล ส่วนหัวมีลักษณะโค้งครึ่งวงกลม ขอบแบนบาง ตัวผู้ส่วนหัวมีเขาโค้งงอ 1 อัน อกปล้อง แรกมีเขา 2 อัน

       กุดจี่มุ่ม มีสีดำมันทั้งตัว หัวมีลักษณะบางแบนโค้งรูปครึ่งวงกลม ขา 2 คู่ลักษณะคล้ายใบพาย ปีกสีดำมีลายขนานกันตามยาว

       การนำมาปรุงเป็นอาหารของแมลงกุดจี่ส่วนใหญ่เป็นการคั่วใส่เกลือเล็กน้อย นึ่ง แกง ตำน้ำพริก ยำ

       เป็นแมลงปีกแข็ง ส่วนใหญ่มีสีน้ำตาล มีขนาดบางๆ แล้วแต่ชนิด ลำตัวเป็นรูปไข่ ลักษณะที่สำคัญคือ ปีกคลุมส่วนท้อง ปล้องสุดท้ายไม่มิด มักพบอยู่ตามต้นมะขาม ตะโก พุทรา มะม่วง น้อยหน่า ต้นคูน และต้นเต็ง การนำมาปรุงเป็นอาหารนิยมนำมาคั่ว ตำน้ำพริก แกง

      เป็นแมลงปีกแข็ง ที่มีลำตัวยาวประมาณ 3 - 5 เซนติเมตร ลำตัวมีสีดำ มีแถบเหลืองบนปีก 3 แถบพาดขวางลำตัว เมื่อถูกรบกวนก็จะขับสารพิษที่เรียกว่า แคนทาริดิน ออกมาทันที แคนทาริเป็นสารพิษมีฤทธิ์ทำลายระบบการทำงานของไตและอวัยวะสืบพันธุ์ ทำให้เลือดออกในกระเพาะอาหาร ผู้ป่วยจะมีอาการเซื่องซึม ปวดท้องรุนแรง อาเจียน ปัสสาวะเป็นเลือด ช็อกหมดสติ และตายในที่สุด

       ด้วงน้ำมันอาศัยอยู่ตามต้นแคที่ชาวบ้านใช้ดอกมาทำแกงส้ม ด้วงน้ำมันมีลักษณะคล้ายคลึงกับแมงมาลี ซึ่งเป็นด้วงที่กินได้ ลำตัวมีสีดำ ปีกคู่หน้า 2 ปีกเป็นสีดำ มีแถบเหลือง 1 แถบคั่นกลาง มีหนอดยาวและใหญ่กว่าหนวดของด้วงน้ำมันส่วนโค้งเป็นสีดำ และส่วนปลายเป็นสีเหลือง