มันคืออะไร

ขอเล่าเรื่องเลยละกันนะครับ เรืองมันมีอยู่ว่า เมื่อ2สัปดาห์ก่อนผมได้เดินทางไปนครสวรรค์ในตอนกลางวันเพื่อไปทำธุระแต่ตอนขากลับกว่าจะเสร็จธุระก็ปาเข้าไปเกือบ 1 ทุ่ม ผมต้องขี่รถมอไซด์กลับบ้าน บ้านผมอยู่อุทัยครับ ปกติผมขี่รถผ่านถนนสายนี้ประจำเมื่อตอนที่เรียนอยู่(ถนนสายนี้คือถนนสายทัพทัน-โกรกพระ)มันก็ไม่มีอะไรแต่วันนี้มันดันไม่ปกติครับ เพราะผมขี่รถมาถึงบริเวณนั้น(ต้องบอกก่อนนะครับว่ากว่าผมจะออกมาจากตัวเมืองนครสวรรค์นั้นก็ปาเข้าไปเกือบ 1 ทุ่มแล้วและกว่าจะขับรถมาถึงที่เกิดเหตุนั้นมันน่าจะประมาณ 2 ทุ่มน่าจะได้)เพราะบรรยากาศรอบตัวมันมืดหมดแล้ว มองไม่เห็นอะไรและถนนสายที่ผมขับผ่านนั้นเป็นถนนที่ไม่ใช่สายเอเชียแต่เป็นถนนสายที่ใช้ผ่านแต่ละอำเภอมันจึงไม่มีไฟตามถนน แต่จะมีเป็นบางที่ที่มีไฟข้างทางเพราะแถวนี้นมีหมู่บ้านเรียกได้ว่าถ้าเป็นทางเข้าหมุ่บ้านตรงนั้นก็มีไฟข้างถนนว่างั้นเหอะผมขี่รถมานั้นมันมืดไปหมดมีแต่ไฟหน้ารถที่ใช้ส่องทางเท่านั้นเอง เมื่อผมขี่รถมาถึงที่เกิดเหตุบริเวณนั้นมีศาลเพียงตาตั้งอยู่นับสิบน่าจะได้ผมก็ขี่รถผ่านศาลเหล่านั้นมาโดยไม่ได้บีบแตรทักทายเพราะลืมครับแต่ก็ไม่คิดกลัวเพราะเมื่อก่อนขับรถผ่านประจำก็เลยเป็นความเคยชิน พอขับรถผ่านบริเวณนั้นมาได้สัก 2-3 กิโลไฟหน้ารถผมก็สาดส่องไปกระทบกับวัตถุสิ่งหนึ่งที่อยู่ข้างทาง เป็นคนแก่สูงอายุมายืนโบกรถครับ ผมก็รู้เลยว่าเอาแล้ว โดนแล้วกรู ก็เลยไม่จอดแถมยังใช้ความเร็วขับผ่านคนแก่คนนั้นมา เรียกได้ว่าโบกไปเหอะตาผมไม่จอดหรอก แต่มันยังไม่จบครับพอขับรถฝ่านคนแก่คนนั้นมาสักกิโลน่าจะได้ หูของผมก็ได้ยินเสียงฝีเท้าคนวิ่งตามหลังมา ผมหันหลังกลับไม่ดู Oh no ไม่อยากเชื่อครับ ชายคนนั้นวิ่งตามรถมมา แล้วก็วิ่งเข้าประกบข้างรถผมพร้อมหันหน้ามาพูดกับผมว่า "ทำไมมึงไม่จอดรับกู ทำไมมึงไม่จอดรับกู"เท่านั้นแหละครับผมขนหัวลุกเพิ่งรู้เลยว่าอาการขนหัวตั้งมันเป็นไง ผมก็เลยบิดคันเร่งหมดเลยมีเท่าไรใส่หมด กลับมาถึงบ้านไม่รู้ตัวเลยครับด้วยความตกใจพอเข้าบ้านได้ก็ไม่คุยกับใครทั้งนั้นในบ้านรีบขึ้นห้องเลยครับเพื่อไประงับสติอารมณ์ จนอาการตกใจหายก็เลยเดินไปที่ระเบียงหน้าบ้านเพื่อรับอากาศและทบทวนกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น แต่พอก้มลงไปข้างล่างเห็นคนแก่ที่วิ่วตามรถผมมาชูมือขึ้นมาชี้หน้าผมบนระเบียงบ้านแล้วก็พูดว่า " ทำไมมึงไม่จอดรับกู ทำไมมึงไม่จอดรับกู" เท่านั้นแหละครับผมก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย