รัก...กับ...ความหวัง

"ก่อนที่ฉันจะมีความรัก
ฉันได้ออกแบบความรักของฉันไว้ว่า…..

ความรักของฉันจะต้องเหมือนกับการเขียนตัวอักษรลงบนผืนทราย
เพื่อที่กระแสลมจะได้ช่วยลบความรักออกไปจากใจฉัน
โดยที่ไม่เจ็บปวดมากนัก
และที่สำคัญ มันยังไม่ทิ้งร่องรอย

แต่เมื่อฉันได้รักเธอ
ฉันกลับเขียนความรักลงบนกระดาษ
เพราะจะได้ไม่มีสิ่งใดมาลบเลือนความรักของเราได้
แต่ฉันหารู้ไม่ว่า ฉันได้คิดผิดเสียแล้ว

เพราะเมื่อเธอจากไป
ฉันเริ่มทรมาน
เพราะฉันไม่สามารถลืมเธอได้
แม้ว่า ฉันจะลบมันให้สะอาดอย่างไร
ก็ทำได้แค่เพียงทำให้กระดาษแผ่นนั้นสะอาดขึ้น
แต่มันก็ยังเหลือร่องรอย
และเหนือสิ่งอื่นใด ฉันจะต้องเป็นผู้ลบมันด้วยตัวของฉันเอง

ในตอนแรกๆที่เธอจากฉันไป
ฉันเจ็บปวดและเป็นทุกข์
ฉันทำใจให้ยอมรับกับสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ได้
ฉันไม่สามารถทำอะไรได้ไปพักหนึ่ง
จนทำให้ใครหลายๆคน มองว่าฉันเป็นคนขาดความรับผิดชอบ
เพื่อนหลายคนก็พากันตีตัวออกห่าง
แต่ฉันก็ไม่เคยคิดที่จะโทษความรัก
เพราะความรักไม่เคยผิด…

ความรักเป็นสิ่งที่สวยงาม
ความรักทำให้ชีวิตฉันมีค่า
ทำให้ฉันได้เรียนรู้สิ่งต่างๆมากมาย
การให้ ความเสียสละ ความเจ็บปวด ความหวัง
และสิ่งที่สำคัญที่สุดคือ …..การได้รักใครสักคน

แต่มีสิ่งหนึ่งที่ทำให้ฉันรู้สึกมีค่าหลังจากที่เธอจากฉันไป
สิ่งที่ทำให้ฉันไม่ต้องเจ็บปวดมากนัก
นั่นคือ…..ความหวัง
ฉันหวัง…หวังว่าสักวันเธอจะกลับมา

แม้ว่าผู้คนรอบข้างฉันจะบอกให้ฉันเลิกหวัง
แต่ความหวัง ทำให้ฉันมีความสุข
ฉันมีชีวิตต่อไปก็เพื่อได้หวัง
ทั้งๆที่รู้ว่า ความเป็นไปได้ จะมีเพียงเล็กน้อยก็ตาม

มีคนมากมายบอกกับฉันว่า แก้วที่แตกแล้ว
มันยากที่จะกลับมาเหมือนเดิม
แต่ฉันก็พร้อม….พร้อมที่จะหลอมแก้วเหล่านั้น
ให้มันสวยงาม ดังเช่นที่มันเคยเป็น

ฉันอยากบอกเธอว่า
ฉันยังรอ…รอวันที่เธออยากกลับมาหาฉัน
วันที่เธอเปล่าเปลี่ยวใจและไม่มีใคร
วันที่ความหวังของฉันอาจเป็นจริง

ฉันไม่สามารถหาใครมาแทนที่เธอได้
แม้ว่าวันเวลาจะผ่านไปเท่าใด
ฉันจะยังคงรักเธอ และจะยังคงเก็บเธอไว้
ณ ตำแหน่งเดิมของหัวใจ

ในวันนี้ ฉันปราศจากความรัก
แต่เพราะความหวัง
ทำให้ฉันลุกขึ้นมาได้อีกครั้ง
และฉันเชื่อว่า
ประตูแห่งความสุขจะเปิดต้อนรับคนที่มีความหวังเสมอ