เรื่องของ อาม่า...

 เรื่องของอาม่า แต่น่าคิดเพื่อ ....

.......กาลครั้งหนึ่ง มีบ้านหลังหนึ่งมีสามี ภรรยา ลูกชาย และอาม่าแก่ ๆ คนหนึ่ง อาม่าแก่มาก และไม่แข็งแรง มีอาการมือสั่นตลอดเวลา ทำให้นางถือของลำบาก โดยเฉพาะเวลาที่อาม่าทานข้าวร่วมกับครอบครัว อาม่าจะถือชามข้าวได้ลำบากมาก และทำข้าวหกลงบนโต๊ะกับข้าวตลอดเวลา

ลูกสะใภ้อาม่า รำคาญกับเรื่องนี้มาก จึงปรึกษากับสามีว่า เวลาอาม่าทานข้าว อาม่าจะทำข้าวหกเกลื่อนโต๊ะ นางทนไม่ได้ เพราะมันทำให้รู้สึกกินข้าวไม่ลง สามีก็ไม่รู้จะทำอย่างไร เพราะเขาไม่สามารถทำให้อาม่าหายมือสั่นได้

...อีกไม่กี่วัน ลูกสะใภ้ก็พูดกับสามีถึงเรื่องนี้อีกว่า จะไม่แก้ไขอะไรเลยหรือ นางทนไม่ได้แล้ว หลังจากโต้เถียงกันไปสักพัก สามีก็ยอมตามภรรยา โดยเมื่อถึงเวลาทานข้าว เขาจะจัดให้แม่ของเขานั่งแยกโต๊ะต่างหากเพียงคนเดียว และใช้ถ้วยข้าวถูก ๆ บิ่น ๆ ตักข้าวให้อาม่าทาน เพราะอาม่าทำถ้วยแตกบ่อยๆ

....เมื่อถึงเวลาทานข้าว อาม่าเศร้าใจมาก เพราะอาม่าก็ไม่มีปัญญาแก้ไขอะไรได้ นางนึกถึงอดีต ที่นางเลี้ยงดูลูกชายด้วยความรักเสมอมา นางไม่เคยบ่นต่อความเหนื่อยยาก และเวลาที่ลูกชายเจ็บไข้ นางก็ดูแลเป็นอย่างดี เวลาลูกชายมีปัญหาก็ช่วยแก้ไขทุกครั้ง แต่ตอนนี้ อาม่ารู้สึกว่าถูกทิ้ง อาม่าเสียใจมาก

....หลายวันผ่านไป อาม่ายังเศร้าใจ รอยยิ้มเริ่มจางหายไปจากใบหน้าของนาง หลานชายตัวน้อย ๆ ของอาม่า ซึ่งเฝ้าดูทุกอย่างมาตลอด ก็เข้ามาปลอบใจและบอกคุณย่าว่า เขารู้ว่าคุณย่าเสียใจมาก ที่พ่อแม่ของเขาทำแบบนี้ แต่หลานชายมีวิธีที่จะให้อาม่ากลับมาทานข้าวร่วมกับทุกคนได้ตามเดิม

....ความหวังริบหรี่ เริ่มเกิดขึ้นในหัวใจของหญิงชรา นางจึงถามหลานชายว่า จะทำอย่างไร หลานก็ตอบว่า เย็นนี้ให้คุณย่าแกล้งทำชามของคุณย่าตกแตกเหมือนกับไม่ได้ตั้งใจ อาม่าได้ฟัง ก็แปลกใจ แต่เด็กน้อยยืนยันว่า ให้คุณย่าทำตามที่บอก ที่เหลือปล่อยเป็นหน้าที่ของหลานเอง

.....และแล้วเมื่อได้เวลาอาหารเย็น หญิงชราก็ตัดสินใจลองทำตามที่หลานพูด เพื่อจะดูว่าหลานมีแผนอะไร หญิงชรายกถ้วยข้าวเก่า ที่เต็มไปด้วยรอยบิ่นขึ้น แล้วแกล้งปล่อยลงบนพื้น เหมือนกับหลุดมือ ถ้วยข้าวเก่า ๆ แตกกระจายยับเยิน ลูกสะใภ้เห็นถ้วยแตกเสียหาย ก็ลุกขึ้นเตรียมจะด่าว่าอาม่า แต่ลูกชายตัวน้อยของนาง กลับชิงตะโกนขึ้นมาก่อนว่า 'คุณย่า ทำไมทำชามแตกหมดเลย หนูกะว่าจะเก็บถ้วยนี้ไว้ให้คุณแม่ใช้ ตอนคุณแม่แก่นะ'

....ลูกสะใภ้เมื่อได้ยินลูกชายพูดเช่นนี้ ก็หน้าซีดและด่าอาม่าไม่ออก นางนึกทันทีว่าสิ่งที่นางทำกับอาม่า จะเป็นตัวอย่างให้ลูกชายของนางจะปฏิบัติต่อนาง เมื่อนางแก่ตัวลง นางรู้สึกอับอาย และสำนึกกับการกระทำของตัวเอง ตั้งแต่นั้นมา ทุกคน ก็ทานข้าวร่วมกันอย่างมีความสุขมาตลอด