ในคืนฝนพรำ

ในคืนฝนพร่ำ..
กับคนใจดำไม่แวะมา
โทรศัพท์ก็ไม่โทรหา
ไม่รักษาน้ำใจไมตรี

ในคืนฝนพร่ำ..
กับคนลืมคำไม่ไยดี
ไม่หลับไม่นอนอยู่ตรงนี้
และคนดีก็ไม่มา

ในคืนฝนพร่ำ..
กับคนใจช้ำคอยร่ำหา
ใครบางคน,ดั่งแก้วตา
แวะเวียนมาให้อุ่นไอ

ในคืนฝนพร่ำ..
มีคนใจดำกับคนช้ำใจ
ไม่รู้อีกนานเท่าไหร่
จะเห็นใจ..คืนฝนพร่ำฯ

ในคืนฝนพรำ...
เสียงกระซิบเตือนย้ำร่ำหา
โทรศัพท์ของใครยังไม่มา
ไร้วาจาพาให้ฝันดี

ในคืนฝนพรำ...
จึงตอกย้ำให้ช้ำหมองศรี
โอ้ละหนอพ่อดวงชีวี
ราตรีนี้อยู่แห่งหนใด

ในคืนฝนพรำ...
ดวงใจช้ำช้ำจึงร่ำไห้
โอ้พี่ยาไม่มาให้อุ่นไอ
หรือมีใครคอยออดอ้อนกัน

ในคืนฝนพรำ...
คนใจดำไร้จิตผิดมหันต์
น้ำตาระแก้มเจ้าแจ่มจันทร์
กอดหมอนพลันหลับสนิทในนิทรา

คืนฝนพรำ...ฉ่ำทรวง...โอ้ดวงจิต
เฝ้าคอยคิด...ถึงใครหนอ...ที่รอหนา
หรือสายลม...โบยสะบัด....เจ้าพัดพา
ดวงใจข้า....หายลับ...กับราตรี

ถึงอยู่ไกล...ใจหวล...ครวญคิดถึง
เฝ้าคะนึง....ถึงนวลน้อง....ไม่หมองศรี
หนาวน้ำค้าง...พร่างพรม...ห่มฤดี
แต่หนาวที่....เหน็บกลาง....หว่างฤทัย

เฝ้าแต่รอ....รอแล้ว...เจ้าแก้วเอ๋ย
สายลมเชย...ชิดทรวง...ห่วงรู้ไหม
ไยหนีหน้า...พี่ยา....มาจากไกล
หรือว่าใจ...เจ้าผันแปร....ไม่แน่นอน

ใช่ใจดำ...เช่นคำ....ที่พร่ำบอก
ใช่ว่าหลอก....ลวงให้...ใจคอยหลอน
แต่น้อยเนื้อ...ต่ำใจ....ไม่อ้อนวอน
จึงเขียนกลอน...นี้ฝาก...จากดวงใจ