ถึงเธอคนนั้น... จากต้นไม้ของเธอ (สาระแน)

เวลาที่ผ่านไปแต่ละวัน...
ในบางครั้งฉันก็รู้สึกว่ามันเนิ่นนานเหลือเกิน
ฉันรู้สึกว่าชีวิตที่เหลืออยู่นี้ต้องเจ็บปวดตลอดเวลา
จนไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อไป



นับตั้งแต่วันที่เราจากกัน
ฉันก็ไม่รู้ข่าวคราวเกี่ยวกับเธออีกเลย
แท้ที่จริงแล้ว... มันเป็นเพราะความกลัว...
ความขี้ขลาด...
ไม่อยากจะรับรู้ความจริง
ถ้าเธอมีใครคนใหม่ที่มาแทนที่ฉัน
แล้วฉันจะทำอย่างไร?
อาจเป็นเพราะฉันที่ผิดเอง เพราะรักเธอมากเกินไป...



ฉัน...เปรียบเสมือนต้นไม้ที่เธอปลูก
เธอเป็นคนดูแลฉัน
รดน้ำ พรวนดิน ใส่ปุ๋ย ไล่แมลง
จนทำให้ฉันผลิดอกออกผล
เติบโตเป็นต้นไม้ที่สวยงาม
ฉันมีผีเสื้อสวยงามเป็นเพื่อน
ทุกอย่างเป็นเพราะเธอ



แต่ว่า... วันหนึ่ง
เธอก็จากไป
จากต้นไม้ที่เคยสวย
เมื่อปราศจากเจ้าของมาดูแล
ฉันก็เริ่มเหี่ยวแห้ง และใกล้จะเฉาตาย
พวกผีเสื้อยังคอยอยู่เป็นเพื่อนเพื่อปลอบใจฉัน
พวกเขายังฝากหนอนและดักแด้ไว้ให้ฉันดูแล
แต่ทว่า... ฉันไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว



มีคนเดินผ่านมา
เขาดูแลฉันอย่างดี
เหมือนกับว่าฉันเป็นต้นไม้ของเขา
แต่ฉันไม่ดีเอง...
ฉันไม่อาจจะรับความดีของเขาไว้ได้
ฉันปฏิเสธความช่วยเหลือจากทุกคน
กลับกลายเป็นว่า... ฉันทำร้ายหัวใจของทุกคน



ฉันยังเหี่ยวแห้งเหมือนเดิม
ตอนนี้ฉันขาดน้ำ ขาดอาหาร
กระทั่ง...ขาดอากาศที่จะหายใจ
แต่ฉันก็ยังไม่ยอมตาย
ฉันเป็นเพียงต้นไม้... ที่ไม่อาจจะเดินไปไหนได้

ความหวังเพียงหนึ่งเดียวของฉันคือ
รอวันที่เธอกลับมา
เธอ... ผู้เป็นเจ้าของต้นไม้ต้นนี้
จะมีทางกลับมาดูแลฉันเหมือนเดิมไหม?
หรือว่า... เธอมีต้นไม้ต้นใหม่แล้ว...



ถ้าเป็นแบบนั้นจริง ๆ
ฉันคิดว่า ฉันตายซะจะดีกว่า
แต่ฉันยังคงต้องมีชีวิตอยู่
เพื่อรอเธอกลับมา
แม้ว่ามันจะเป็นแค่ความหวังเล็กๆ
เป็นแค่ความปรารถนาของต้นไม้เล็ก ๆ ที่ใกล้จะตาย
แม้ว่าฉันไม่รู้ว่าจะมีชีวิตอยู่ทำไม
จะมีวันพรุ่งนี้เพื่ออะไร?
ในเมื่อมองไปทางไหน ก็ไม่เห็นแสงสว่าง



ฉันยังคงฝันร้าย
ฝันถึงวันเก่า ๆ ที่เธอคอยดูแลฉันอย่างใกล้ชิด
ทุกความทรงจำระหว่างเรา
ทั้งทุกข์ ทั้งสุข...
ฉันยังคงจำได้ทุกอย่าง
นับตั้งแต่วันที่เธอปลูกฉันขึ้นมา
จนถึงวันที่เธอจากไป

ถึงแม้ว่า ฉันไม่รู้ว่าปาฏิหาริย์มีจริงไหม?
และมันจะเกิดกับฉันไหม?
แต่ฉันก็จะรอ...
รอเพียงเธอผู้เป็นเจ้าของฉันแค่คนเดียว...
เวลาที่เหลืออยู่นี้ ... ฉันมอบให้เธอ
เพื่อการรอคอย...
จนกว่าจะหมดลมหายใจ