เปลือกหอยกับสายลม

...นานมาแล้ว..
...ยังมีหอยตัวเล็กๆ...
...ที่เกาะอยู่บนโขดหินริมทะเลตัวหนึ่ง..เป็นเพื่อนกับสายลม...
...แม้มันจะไม่เคยเดินทางไปไหนเลย แต่หอยก็ได้รับรู้เรื่องราวของชีวิตอื่น...
...ความงดงามของพื้นดินและท้องทะเลอันกว้างใหญ่จากสายลมผู้เดินทางไกลไปทุกหนทุกแห่ง ...

"ฉันช่างโชคทีเสียนี่กะไร" มันบอกตัวเองเช่นนั้นเสมอ

"ได้อยู่บ้านเล็กๆที่อบอุ่นในโลกกว้างใหญ่ ได้ฟังเรื่องราวสนุกสนาน และมีเพื่อนแสนดี"

...ไม่มีใครรู้ว่าเพราะเหตุใดสายลมผู้ยิ่งใหญ่ จึงพอใจคบหาหอยตัวเล็กๆ ...
...เป็นเพื่อนและแวะมาเยี่ยมเยียนอยู่เสมอ ทุกครั้งที่เล่าเรื่องราวต่างๆ ซึ่งพบไปเจอมาจบลง ...
...สายลมก็จะหยุดนิ่งเพื่อรับฟังสิ่งละอันพันละน้อยที่หอยตัวเล็กๆ...
...ได้ค้นพบจากการอยู่กับที่ของมัน ซึ่งเป็นสิ่งที่สายลมไม่เคยรู้มาก่อน ...

"การออกเดินทางทำให้ได้พบเจอสิ่งต่างๆมากมาย แต่บางทีการพักนิ่งๆอยู่กับที่...
ในบ้านหลังเล็กอันอบอุ่นเพื่อปล่อยความคิดให้เดินทางบ้างก็คงจะดีไม่น้อย" สายลมรำพึง ...

...หอยตัวเล็กๆมีความสุขกับเรื่องราวที่ได้ยินมาจากสายลม ...
...และสายลมก็มีความสุขที่ได้ฟังสิ่งต่างๆจากมันเช่นกัน ...

"ฉันกำลังจะจากไปในไม่ช้า อยากบอกให้รู้ว่า ฉันมีความสุขกับการเป็นเพื่อนของท่านเสมอ
แต่ก็รู้สึกดีใจที่ตอนนี้ฉันจะได้ออกเดินทางไปที่แห่งใหม่ด้วยตัวเอง" หอยตัวเล็กกล่าว

"แม้ฉัน ไม่อาจอยู่เล่าเรื่องต่างๆให้ท่านฟังได้อีก
แต่เปลือกหอยซึ่งเป็นเสมอนบ้านของฉันยังคงอยู่
แม้ยามใดที่ท่าน อยากอยู่นิ่งๆ ลำพังกับตัวเอง ลองเข้ามาในเปลือกหอย
บางที่ท่านอาจพบบางสิ่งบางอย่างหรืออาจไม่พบอะไรเลย
แต่อย่างน้อยท่านจะมีความสุขในบ้านหลังเล็กอันอบอุ่นนี้ "

"ฉันจะรำลึกถึงเจ้าตลอดไป"

...สายลมกล่าวเบาๆ และออกเดินทางไปไกลแสนไกล เพื่อคลายความโศกเศร้า ...
...เมื่อกลับมายังท้องทะเลอีกครั้ง สายลมทำตามคำแนะนำของหอยตัวเล็กๆ...
...และถือเอาเปลือกเป็นเสมือนบ้าน...

...นับแต่นั้นมา ถ้าหากเราเอาเปลือหอยมาแนบหู แล้วลองฟังดู...
...เราจะได้ยินเสียงของสายลม ที่กำลังเล่าเรื่องราวอันแสนมหัศจรรย์...
...ให้ใครบางคนได้ยิน ก็เป็นได้...

...เราอาจต้องจากพรากบางสิ่งบางอย่าง...

...แต่นั่นก็มิใช้เรื่องที่น่าเศร้าโศกเสียใจเสมอไป...

...มีความสุขกับทุวันนะทุกคน...