ความรัก...เป็นเรื่องยากที่จะรักษา นานแค่ไหนที่จะเรียกว่า มั่นคงพอ
ความรักเหมือนต้นไม้
ไม่ว่าจะใช้ระยะเวลาในการเพาะปลูกนานแค่ไหน
ก็ทำลายลงมาได้ในชั่วพริบตา
ถามว่าความรักมีค่าแค่ไหน
มันจะไม่มีค่าอะไรเลย
จนกว่าจะถึงวันที่เราสูญเสียมันไปจริงๆ
แต่เมื่อถึงเวลานั้นคุณจะรู้
ว่าเวลาที่เราถูกกระชากหัวใจออกจากร่างทั้งๆที่เรายังมีชีวิตอยู่นั้น
มันเจ็บปวดแค่ไหน...
ร่างทั้งร่างของคุณจะค่อยๆจมดิ่งพร้อมน้ำตามากมายที่รินไหลอย่างไม่รู้จักหมด
แม้สองมือจะเอื้อมไขว่คว้าเพียงใด
ที่ทำได้ก็แค่มองผ่านแววตาแสนเย็นชาคู่นั้น
คำถามว่า "ทำไม" จะผุดออกมาจากจิตใต้สำนึก
และคำถามนั้นมันก็ไร้ซึ่งคำตอบ
จนร่างทั้งร่างกระทบพื้นและแหลกเหลวไป
คุณก็ยังไม่ได้คำตอบอะไรนอกจากความทรงจำและรอยยิ้มเก่าๆ
ซึ่งบัดนี้มันไร้ค่าแล้วสำหรับเขา
แต่สำหรับเรามันคือสมบัติที่ยังทรงคุณค่า นับจากนี้ และ... ตลอดไป
~~ ขอให้รักจงเจริญ ~~
และขอบคุณที่ทำให้เจ็บปางตาย