กระดูกสันหลังของชาติ

เป็นกระดูกสันหลังจวนพังผุ
อยู่ในกรุนิยายเศร้าให้เล่าขาน
เป็นบุคคลข้นแค้นมาแสนนาน
และจะผ่านไปอย่างนี้อีกกี่ยุค?

เลี้ยงชาวโลก…แต่โลกไม่แลเหลียว
มือกำเคียวด้วยหัวใจไม่เคยสุข
ทั้งหนี้สินท่วมท้นต้องทนทุกข์
อยู่ในคุกเขตคามแห่งความจน

ผืนนาแล้งแห้งฝนพอทนได้
แต่คนแล้วน้ำใจให้หมองหม่น
คนขายข้าว คนขายควาย คนขายคน
ทนทุกข์ทนจนน้ำตาจะแห้งตา

ต้องลงแรงจนแรงจะแห้งเหือด
หรือจะต้องลงเลือดชโลมหล้า
จึงจะได้ “ความเท่าเทียม” นั้นคืนมา
สร้างคุณค่าชดเชยที่เคยรอ

ท่านมีเงิน มีเกียรติ มีอำนาจ
มีในสิ่งที่เขาขาดเสียทุกข้อ
ท่านมีมากเท่าไร…ไม่เคยพอ
เขาทนท้อ น้อยเท่าไร…ไม่เคยมี

ยังคงเป็นนิยายเศร้าให้เล่าซ้ำ
ถูกเหยียบย่ำหยามหมิ่นสิ้นศักดิ์ศรี
ทำความดีแต่ต้อยต่ำไร้ความดี
หรือว่าข้าวที่ปลูกนี้…ไม่มียาง?