บทเรียน

ในชีวิตของคนเรา...

บ่อยครั้งที่เรามักตั้งคำถามกับตัวเองเสมอ...

ว่าทำไม ?....ชีวิตของเราถึงต้องพานพบ...

กับเรื่องราวที่เจ็บปวดและพานพบกับคนที่เลวร้ายด้วย...

มีหัวใจมากมายที่แอบซุกซ่อนอยู่ในมุมที่ผิดหวัง...

ตอกย้ำ...สับสน...และว้าเหว่...

แต่เพราะทุกชีวิตต้องก้าวเดิน...

และประสบการณ์...คือส่วนที่เติมเต็ม...

แต่ละย่างก้าวจึงต้องมีบทเรียน...

หากไม่พบพานคนเลว...ไหนเลยเราจะมีบทเรียนเพื่อเตือนใจ...

เพราะบทเรียนที่เจ็บปวดและทำให้เรารอบคอบ

ประมาทกับชีวิตน้อยลง...ระมัดระวังมากขึ้น..

บทเรียนเหล่านี้ก็มาจากคนที่เลวร้าย...

คนที่เราเฝ้าก่นด่าไม่ใช่หรือ ?...

หากไม่มีคนเลวร้ายผ่านเข้ามาในชีวิต...

บทเรียนที่มีค่าและทำให้เราเข้าใจตัวเองมากขึ้น...คงไม่มี...

โลกไม่ได้เลวร้ายมืดมน...

จนทำให้เราต้องรังเกียจการมีลมหายใจอยู่...เพื่อสู้ต่อไป..

บางครั้งความปวดร้าวที่เกิดจากคนบางคน...

อาจมีค่ามากกว่าความสุขที่ได้รับอย่างพร่ำเพรื่อ...

ด้วยเพราะว่ารอยกรีดนั้นฝังลึกและ...ยิ่งเจ็บก็ยิ่งจำ...