ภาพเหงา ..~ กลอนเศร้า..~

ความอ้างว้าง  เดียวดาย  ช่างร้ายเหลือ
ไม่มีเผื่อ  เอาไว้ให้  ดวงใจเขา
ปล่อยทิ้งร้าง  ให้ห่างไป  ทำไมเรา
เหลือแค่ความ  ว่างเปล่า  ไม่เข้าใจ

นั่งจ้องตา  กับความเหงา  เงาของฉัน
มองแสงจันทร์  ที่สลัว  กลัวหวั่นไหว
ฉันกลัวคราบ  หยดน้ำตา  มาท้าใจ
แต่สุดท้าย  ก็ต้องพ่าย  ใต้แสงจันทร์

ความทรงจำฉันเหมือนหน้าต่างปิดสนิท
ท่ามกลางคืนมืดมิด .. . ไม่เคยมีแสงไฟในห้องนั้น
ไร้กาลเวลา . .. ไร้คนมาเติมความผูกพัน
สัปดาห์หนึ่งดูเหมือนจะยาวนาน . . กว่าของใคร


    . .. ..  . .  .. . ในส่วนลึก . .
ยังรู้สึกถึงการถูกผลักไส
รู้หรือเปล่า .. . ความเหงาที่เธอวางไว้
มันจ้องตาฉันไม่เคยห่างไกล .. . สักที


กลับมารับผิดชอบหน่อยได้ไหม
. .. . . .. .  กลับมาเติมลมหายใจ . .. ที่นี่
ไม่มีเธอ . .. ก็ไม่เหลือโลกให้มองในแง่ดี
ทนร้องไห้กับเรื่องง่ายๆ แบบนี้ .. . ทรมาณเหลือเกิน

ดีใจด้วยความเสียใจถึงที่สุด
อย่ามัวมุดหมองหม่นทนอยู่ได้
หันหลังกลับเปลี่ยนทางเพื่อห่างไกล
ชีวิตไซร้ใช่ยาวก้าวไม่นาน

หาความสุขใส่ตัวอย่ามัวเศร้า
ดั่งสร่างเมาพิษรักผลักเผาผลาญ
ขืนปล่อยตัวปล่อยใจให้ร้าวราน
ทรมานเปล่าๆไม่เข้าที

เราเกิดมาทำดีมีศีลสัตย์
ใยจะมัดตนไว้กับใจผี
จงลุกขึ้นยืนหยัดจัดชีวี
ขอเธอมีความสุขทุกคืนวัน

...อยากรั้งเธอเข้ามา...
แล้วบอกกับเธอว่า...อย่าทำแบบนั้น
อย่าทำเฉยชา...อย่าทำเหมือนว่าลืมกัน
อย่าทำเหมือนว่าฉัน...ไร้ความสำคัญ...ไร้หัวใจ

...อยากให้เธอมองมา...
อยากให้เธอเห็นน้ำตา...ที่มันรินไหล
อยากรั้งเธอกลับมา...แล้วบอกเธอว่า...อย่าไป
แต่ฉันทำไม่ได้...ไม่อาจเปลี่ยนใจ...ของเธอ..

ฉันคงไม่อาจทำให้เธอเปลี่ยนใจ
เมื่อเธอเลือกตัดสินใคร . . ที่ใบหน้า
ฉันคนเดิม .. . ยังเป็นคนที่ไม่เข้าตา
เมื่อเธอเลือกเพียงภาพมายา . .. ไม่ใช่ใจ

ฉันจึงไม่อาจเดินเคียงข้าง
เมื่อเธอมีร้อยพันข้ออ้าง .. . ไม่อยากเข้าใกล้
ฉันจึงรับแค่เศษเวลา .. . ที่เธอหลงเหลือจากใคร - ใคร
กับการเป็นตัวเลือกคนสุดท้าย . .. เหมือนเดิม

...อย่าไปจากฉัน...
อย่าเพิ่งทำอย่างนั้น...ได้ไหม?
ขอเวลาอีกสักนิด....ก่อนที่ทั้งชีวิตจะเปลี่ยนไป
ก่อนที่จะไม่เหลือใคร...ได้โปรดกอดฉันไว้..อีกที

..คือคำขอร้องจากฉัน...
อย่าเพิ่งหันหลังให้กัน...ตอนนี้
ขอเวลาเตรียมใจ...ก่อนต้องลาไกล..คนดี
ขอเวลาอีกสักนาที...ก่อนฉันจะกลายเป็นคนที่...เธอไม่ต้องการ

....กอดฉัน...อีกสักที..
สัมผัสอ่อนโยนที่..ข้างแก้มฉัน
จูบฉันเบาเบา...ทำเหมือนเรา...ยังรักกัน
ก่อนที่ต้องราวราน...ขอเวลาให้ฉัน...ได้เตรียมใจ

ตัดคือตัดชัดเจนไม่เบนเบี่ยง
มิหลบเลี่ยงรั้งขอรอเธอหวน
สักเศษเสี้ยวเวลาจบไม่รบกวน
รู้ว่าทวนกี่ครั้งก็ยังทิ้ง

พิรี้พิไรไปใช่จะกลับ
ฉันยอมรับกับรอยไม่อ้อยอิ่ง
เมื่อใจเขาไม่อยากฝากเอนอิง
ไม่ประวิงเวลาให้ช้าเลย

ดูเหมือนคนเย่อหยิ่งหญิงคนนี้
ฉันคิดดีไม่ขอรอเฉลย
รู้คำตอบบอบช้ำกว่าคำเคย
อย่าเปิดเผยกว่านี้จงหนีไป

แค่คนหนึ่งดึงเหนี่ยวมาเกี่ยวข้อง
ไม่ร่ำร้องเรื่องรักถูกผลักไส
เธอหลับตาแทนฉันนั้นเมื่อใด
แล้วทำไมจะยั้งรั้งรีรอ

ภาพเธอที่หันหลังเดินจากฉันไป.....ยังคงชัดเจน
สิ่งที่ฉันเห็นก่อนเธอร่ำลา.....คือความเฉยเมย
เธอเก็บความนัยในใจเรื่อยมา...ไม่เคยเปิดเผย
เธอแค่เปรยๆว่าตัวเธอนั้น.....อยากจะโบยบิน

ปิดฉากความฝันแล้วทิ้งฉัน....ไว้เบื้องหลัง
โยนความรักทิ้งลงกลางทาง....โดยไม่ถวิล
ทั้งที่ฉันทุ่มเทใจดวงนี้........ไปจนหมดสิ้น
หรือเธอเห็นเป็นแค่เศษดิน....ที่เปลื้อนใจเธอ

มีคำถามเก็บอยู่มากมาย.......และมันคั่งค้าง
ความรักและฝันที่ฉันเพียรสร้าง...เพื่อเธอเสมอ
เวลาที่ผ่านมาไม่เคยรักฉันเลยหรือเธอ?
หรือแค่ปล่อยให้ฉันเพ้ออยู่คนเดียว.....ตลอดมา!

ไม่ต้องถามคำนี้จะได้ไหม?
โปรดใช้ใจดูใจไปเถิดหนา
คำว่ารักไม่อยากเอ่ยเผยออกมา
เพราะมีค่ามากล้นพ้นรำพัน

เคยบอกเธอหลายครั้ง “รักที่สุด”
มิเคยหยุดความรักจากใจฉัน
โปรดดูการกระทำคำยืนยัน
ว่ทุกวันเอาใจใส่ไหมคนดี?

ผ่านมานาน กาลกลาย เธอหายหน้า
คำล่ำลา หาดู อยู่ที่ไหน
เคยรักฉัน หรือเปล่า ไม่เข้าใจ
ฉันยังใคร่ ได้ฟัง สักครั้งนึง

ก็แค่บังเอิญ  ผ่านมา
ไม่ได้เคยนึกว่า จะตามหาใครที่ไหน
ทำสายตาชาเย็น เหมือนมองไม่เห็นก็ ไม่เป็นไร
ต่างคนก็ต่างจิตต่างใจ คงไม่อาจเป็นได้ ตามใจเรา.....

แค่ผ่านมาเพียงครั้ง
ไม่ได้มีความหลังหรือเปลี่ยวเหงา
ก็คงจะมีบ้าง ที่ต้องนั่งคุยกับเงา
ไม่ได้คิดถึงเขา.. เพียงแค่เรา....ไม่มีใคร

สายลม ยัง พลิ้วพรม ยอดหญ้า
พัดผ่านช่อดอกไม้ป่า ให้เอนไหว
ท้องฟ้าสีคราม ยังคงงดงาม และ กว้างไกล

แต่สายตาฉันมัน เป็นอะไรมีน้ำใส ๆ และพร่าเลือน

ก็แค่..บังเอิญ..ผ่านมา
แค่มีบาง..ช่วงเวลา..ที่หวั่นไหว
แค่คิดว่า..ระหว่างเรา..คือความเข้าใจ
แต่สุดท้าย..ไม่มี..อะไรเลย

ก็แค่..บังเอิญ..หวั่นไหว
แค่ในวันที่..หัวใจ..ไร้ใครเอ่ย
เลยถูกเธอ.หักหลัง..พลั้งจนเลย
เข้ามารัก..เหมือนที่เคย..แล้วเลยไป