บทกกลอน..กะภาพเหงา ๆ..~

เปล่าร้องไห้ . .." แค่ผงเข้าตา"
ส่วนน้ำใสๆ บนใบหน้า . .. "แค่เปียกฝน"
แล้วบังเอิญมาสคาร่าจากขนตาบน
มันย้อยลงมาหล่น .. . เข้าตาพอดี


เปล่านะ .. . ไม่ใช่คนสำออย
แค่เห็นแมงปอตัวน้อยมันบินหนี
ชีพจรของฉันยังเต้นปกติดี
ถ้าเธอหมดหน้าที่ . .. ก็เชิญไป
            .   ... . . .. .   . ..  . .

. ..  .. .   . . ไม่เลย . .. ไม่เคยคิดมาก
เหตุผลที่ต้องจาก . .. ไม่เคยคิดสงสัย . ..
ไม่ต้องโอบกอดฉัน . .  แล้วทำเหมือนเจียนขาดใจ
แค่ปลดปล่อยฉันไป . .. ตามคำขอครั้งสุดท้าย . . ก็พอ

สิ่งที่ขอที่ต้องการมีอยู่ว่า
ขอเธออย่าฉุดรั้งฉันไว้ได้ไหม
ในเมื่อตัวเธอเองอยากมีใคร
เชิญมีไปปล่อยฉันไว้อย่าราวี

เธอบอกรักสักล้านคำก็พูดได้
แต่เธอเล่าคิดสิ่งใดหรือไรนี่
หรือฉันยังเจ็บไม่พอจึงราวี
พอแค่นี้โปรดเถิดนะปล่อยฉันไป

ไม่ต้องการอีกแล้วคำว่ารัก
ไม่ต้องการที่พักที่อาศัย
แต่ต้องการให้เธอไม่มีใคร
อยากให้ใจเธอมีฉันเพียงคนเดียว

หากเธอทำไม่ได้ตามฉันหวัง
รักคงพักด้วยเพราะเธอแลเหลียว
คนหลายคนหาใช่ฉันเพียงคนเดียว
ต้องเปล่าเปลี่ยวเจ็บเจียนตายสลายใจ

ก่อนหัวใจ สลาย ตายตรงนี้
เธอคนดี หันหน้า มาได้ไหม
มาให้ฉัน สบตา ก่อนลาไกล
ก่อนเธอไป กับเขา เหงาลำพัง

บอกรักฉัน เอ่ยมัน วันสุดท้าย
ก่อนจะกลาย เป็นอื่น กลืนความหลัง
เป็นแฟนเก่า เปลี่ยวเหงา เศร้าพะวัง
โดนชิงชัง จากรัก ไม่ทักทาย

ช่วยเข้ามา กอดฉัน ก่อนหันจาก
ฉันรับปาก ไม่แสร้ง แกล้งให้สาย
จะไม่พร่ำ ถ้อยคำ เพื่อทำลาย
ก่อนมอบกาย เธอไป ให้เขาครอง

ขอรับรัก ลึกหลั่ง ครั้งสุดท้าย
ก่อนเลือนหาย ไม่เจอ เธอทั้งสอง
ฝังความหลัง ไร้ค่า น้ำตานอง
ได้แค่มอง เธอนั้น หันจากลา

อยากกอดใครสักคนด้วยความอบอุ่น
อยากนอนหนุนตักใครสักคนด้วยหัวใจ
อยากมีเธอคนเดิมอยู่ใกล้ใกล้
อยากกอดเธอเอาไว้จนน้ำตาหยุดหลั่งริน
แม้วันนี้ฉันไขว้คว้าเธอได้เพียงเงา
แต่ความทรงจำสองเรา..ยังตราตรึงในใจฉัน
ไม่มีเลยที่ไม่รักเธอสักวัน
ไม่มีเลยที่ตัวฉันจะลืมเธอ

๐ หากรับฟังคำตอบแล้วบอบช้ำ
ทุกข์กระหน่ำทำร้ายพ่ายเสียขวัญ
ก็อยากถามทรามวัยให้รู้กัน
ดีกว่าฉันคิดไป..เพียงฝ่ายเดียว

๐ เธอจับปลาสองมืออยู่หรือเปล่า
หรือมีเขาครองใจในทุกเสี้ยว
หรือรักเราเผชิญเดินผิดเกลียว
จึงเกินเยียวยาแล้ว..แก้วเกิดรอย

๐ ฉันยังซึ้งจมฝังรักดั่งเก่า
ไม่มีเค้าเลิกร้างห่างถดถอย
มีแต่รักเบ่งบานมานรอคอย
วารเคลื่อนคล้อยโลกนี้สีชมพู

๐ เริ่มมีลางสังหรณ์ตอนมีเขา
ที่ชีวิตชิดเข้าเราทั้งคู่
หลายสิ่งเริ่มเปลี่ยนไปใคร่ครวญดู
ใจเธอเหมือนไม่อยู่..รู้ความนัย

๐ เหม่อบางครั้งยามเขาก้าวออกห่าง
รื่นเริงอย่างสุขเร้ายามเขาใกล้
แววสายตาปรากฏปลดปล่อยใจ
แปรเป็นไฟเผาผลาญฉันที่มอง

๐ กล้ารับฟังคำตอบถึงบอบช้ำ
รอถ้อยคำประหารด้านคนหมอง
มันเจ็บเกินทนแล้วแววเนตรนอง
ที่ฉันต้องหลั่งน้ำตา..คราเห็นเธอ..

ไม่ขอมีหยดหยาดน้ำตาให้

ไม่ขอใจที่โลภมากไร้รักแท้

ไม่ขอพบหรือเจอะเจอคนเปลี่ยนแปร

ไม่ขอแคร์แม้จะรักทั้งหมดใจ

...ใจดวงนี้...รอคำ...ย้ำพิพาก
ออกจากปาก...คืนสิทธิ์...เคยชิดใกล้
จะประหาร...หรือจำคุก...เร้ารุกใจ
ก็จะไม่...อุธรณ์...ถอนคดี

...หมดเวลา...หาทนาย...มาคลายแก้
ไม่ต้องแฉ...เชิญพยาน...มาขานชี้
ตัดสินความ...ตามตรง...จงใจมี
แล้วเชิญลี้...รี่เวียน...เปลี่ยนบัลลังค์

ใกล้ตัว หัวใจ เศร้าเจ็บ
เยื่อร้าว หนาวเหน็บ ให้สลด
ทรมาน พาลล่ม ขมรส
ยิ่งท้อ ยิ่งทด หดหู่ใจ

ทว่าตัวไกล ไม่นานคงจางเลือน
ค่อยค่อยเคลื่อน เลื่อนคล้อย ลบรอยได้
แต่หนทาง ทางเดิน เกินหลีกไกล
ข่มแสร้งเส แกล้งให้ ไม่เต็มทรวง

เมื่อไหร่สายตาที่เย็นชา
กิริยา ท่าที ที่ไร้แหนหวง
สิ้นร้าง ห่างหาย มลายล่วง
แล้วมอดม้วย ถมดวง ดับบ่วงสิ้น

เหมือนหัวใจต้องเจ็บเก็บไม่ไหว
เราใกล้กันเกินไปทำใจท้อ
ใกล้แล้วเจ็บเก็บไว้ได้แต่รอ
หรือต้องพอปล่อยวางบ้างแล้วเรา

เห็นหน้ากันทุกวันฉันหวั่นไหว
ใกล้แล้วเจ็บดวงใจใครทำเหงา
มีแต่ฉันนี่เองเกรงว่าเศร้า
แต่ใกล้กันกว่าเก่าฉันเหงาใจ

ถึงเวลาแล้วนะใจขอไกลห่าง
คงต้องสร้างทางรักเพื่อพักใหม่
ถ้าต้องอยู่วันนี้ที่ของใคร
ฉันขอไปได้ไหมจากใจเธอ

หลงรักเพื่อนไม่เหมือนเพื่อนรักเพื่อน
คอยนึกเตือนเพื่อนเราเข้าใจไหม
แต่ความรักมักทำให้ช้ำใจ
จะบอกเธออย่างไรช่างยากนัก
ตัดสวาทมิขาดแล้วเพื่อนแก้วเอ๋ย
จะเอื้อนเอ่ยวาจาพาหาญหัก
ขอแอบคิดเลอะเลือนเกินเพื่อนรัก

เลยเว้นวรรครอสักวันฝันเป็นจริง

หัวใจติดปลายมีดคอยกรีดรัก
เจ็บปวดนักเมื่อใกล้ใจสะท้าน
จะแร่เนื้อเถือใจให้ทรมาน
เฝ้าเผาผลาญนานมากสักเท่าใด

หนึ่งนาทีที่ใจได้หลงรัก
แทบกระอักรักร้ายที่หมายให้
รักบ้าคลั่งอย่างนี้มิตั้งใจ
เป็นเหมือนไฟค่อยรนคนเลือดเย็น

อยู่ห่างห่างอย่างเจ็บมิเหน็บช้ำ
เหมือนอยู่ใกล้ให้ถลำย้ำสิ่งเห็น
ให้ความรักฆ่าได้ตายทั้งเป็น
ฝืนลำเค็ญเช่นรักที่หักพลัน

จะอยู่ใกล้หรือไกลล้วนได้เจ็บ
แต่ขอเก็บหัวใจไกลห้ำหั่น
ขอเจ็บน้อยกว่าจิตอยู่ชิดกัน
ปวดน้อยลงเท่านั้น..ก็คงพอ

ใกล้แล้วเจ็บเจ็บจนร้าวคราววิโยก
เธอพัดโบกความเศร้ามาถมให้
ถมและเติมเติมจนมันเต็มใจ
โดยที่เธอไม่รู้ตัวหรือไรกัน

ยามใกล้เธอเธอเอ่ยถึงแต่เพียงเขา
ฉันเข้าใจคำว่าเราไม่มีวัน
เป็นเพียงฉันฉันคนเดียวที่นั่งฝัน
เพ้อรำพันนั่งฝันอยู่ผู้เดียว

เพราะเธอไม่ ใส่ใจ ไกล้แล้วเจ็บ
คำพูดเหน็บ เก็บกด อดทนเหลือ
ไม่รู้เป็น เช่นไร ใยคลุมเคลือ
ใจยังเหลือ เยื่อใย ไม่ลืมเธอ

ใกล้แล้วเจ็บ เก็บไว้ ใจชอกช้ำ
โปรดอย่าทำ ย้ำนัก รักเสมอ
เหลียวมาดู รู้ไหม ใครละเมอ
รักแต่เธอ เพ้อพร่ำ ช้ำก็ทน