กลอนคึกฤทธิ์ ถก เขมร ปี2502 ยังใช้ได้ถึงวันนี้

สัปดาห์นี้มีเรื่องความเมืองใหญ่?????? ไทยถูกฟ้องขับไล่ขึ้นโรงศาล


เคยเป็นเรื่องโต้เถียงกันมานาน???????? ที่ยอดเขาพระวิหารรู้ทั่วกัน


กะลาครอบมานานโบราณว่า???????????? พอแลเห็นท้องฟ้าก็หุนหัน


คิดว่าตนนั้นใหญ่ใครไม่ทัน?????????????? ทำกำเริบเสิบสันทุกอย่างไป


อันคนไทยนั้นสุภาพไม่หยาบหยาม???? เห็นใครหย่อนอ่อนความก็ยกให้


ถึงล่วงเกินพลาดพลั้งยังอภัย???????????? ด้วยเห็นใจว่ายังเยาว์เบาความคิด


เขียนบทความด่าตะบึงถึงหัวหู?????????? ไทยก็ยังนิ่งอยู่ไม่ถือผิด


สั่งถอนทูตเอิกเกริกเลิกเป็นมิตร???????? แล้วกลับติดตามต่อขอคืนดี


ไทยก็ยอมตามใจไม่ดึงดื้อ?????????????? เพราะไทยถือเขมรผองเหมือนน้องพี่


คิดตกลงปลงกันได้ด้วยไมตรี?????????? ถึงคราวนี้ใจเขมรแลเห็นกัน


หากไทยจำล้ำเลิกบ้างอ้างขอบเขต?? เมืองเขมรทั้งประเทศของใครนั่น ?


ใครเล่าตั้งวงศ์กษัตริย์ปัจจุบัน?????????? องค์ด้วงนั้นคือใครที่ไหนมา ?


เป็นเพียงเจ้าไม่มีศาลซมซานวิ่ง???????? ได้แอบอิงอำนาจไทยจึงใหญ่กล้า


ทัพไทยช่วยปราบศัตรูกู้พารา???????????? สถาปนาจัดระบอบให้ครอบครอง


ได้เดชไทยไปคุ้มกะลาหัว???????????????? จึงตั้งตัวขึ้นมาอย่างจองหอง


เป็นข้าขัณฑสีมาฝ่าละออง?????????????? ส่งดอกไม้เงินทองตลอดมา


ไม่เหลียวดูโภไคไอศวรรย์?????????????? ทั้งเครื่องราชกกุธภัณฑ์เป็นหนักหนา


ฝีมือไทยแน่นักประจักษ์ตา?????????????? เพราะทรงพระกรุณาประทานไป


มีพระคุณจุนเจือเหลือประมาณ???????? ถึงลูกหลานกลับเนรคุณได้


สมกับคำโบราณท่านว่าไว้?????????????? อย่าไว้ใจเขมรเห็นจริงเอย …


ม.ร.ว.คึกฤทธิ์ ปราโมช
หนังสือพิมพ์สยามรัฐสัปดาหวิจารณ์
๑๘ ตุลาคม ๒๕๐๒