ภาพเหงา....คนเศร้า...กลอนเพราะ ๆ..~

ต้องการจบแค่วันนี้
ช่วยสอนฉันที.....สอนให้ลืมเธอได้ไหม
ความผูกพันมันไม่อาจทำให้ฉันเปลี่ยนใจ
แต่ถ้าทนอยู่ต่อไป...คงมีแต่ความทรมาน

ขอเสียน้ำตาให้เธอวันนี้
และทางที่ดีเธอก็ไม่ต้องมาสงสาร
ขอแค่เธอช่วยลบภาพวันวาน
แม้ฉันจะทรมาน
ก็ดีกว่ารอคอยปาฏฺริหารย์ที่ไม่มีจริง

เธอเขียนคำ ว่ารักล้น บนใจนี้
ฉันคนดี ให้จีรัง ห้ามพลั้งเผลอ
ท่องเอาไว้ ให้รักแท้ มั่นแต่เธอ
สิ่งเสนอ ยังเฝ้าถาม ความทรงจำ

ฉันคนซื่อ ไม่ฝึกปรือ หรือเคยรัก
จึงถูกหัก อกง่ายดาย คล้ายเรื่องขำ
เชื่อคำพูด คนไม่ซึ้ง จึงระกำ
ความทรงจำ ช่างไร้ค่า วาจาลวง

อยากกลับไปยังจุดที่ไม่มีใคร
อยู่ตัวคนเดียวได้แบบไม่หงอยเหงา
อยากให้สายลมพัดพาทุกสิ่งทิ้งไปไม่เหลือเงา
รวมทั้งสิ่งที่จารึกความเป็นเรา . .. วันรักกัน


อยากให้สายฝน .. . ชำระล้างจิตใจ
จนไม่เหลือร่องรอยใดๆ ระหว่างเธอกับฉัน
แต่ฉันทำได้แค่นี้ . .. ถูกย่ำยีจากความบอบช้ำ . .. นานวัน
หยุดน้ำตาได้แค่นาทีสั้น - สั้น . .. พร่ำเพ้อว่ายังรักกัน
               . ..   . .. ฉันคิดถึงเธอ

คนอย่างคุณ...จะไปเข้าใจอะไร
ไม่ต้องเหลือความห่วงใย...ให้คนที่ถูกทิ้ง
คุณอยู่ในโลกแห่งความฝัน...แต่ ! ฉันต้องเผชิญกับความจริง
วันนี้เรื่องราวทุกสิ่ง...กำลังหยุดนิ่งพร้อมคราบน้ำตา

คุณคงไม่เข้าใจ
ถึงความรู้สึกหวั่นไหว...เหว่ว้า
เพราะคุณไม่เคยมีหัวใจ...ถึงได้เย็นชา
ถ้ามีให้กันแค่เวทนา...ฉันไม่ปรารถนาต้องการ

ค ว า ม รู้ สึ ก ข อ ง ค น ถู ก ทิ้ ง
วันและคืนกำลังหยุดนิ่ง...เมื่อคุณมองผ่าน
หมดสิ้นแล้วความหมาย...เรื่องราวใดใดในวันวาน
ก้อไม่ต้องมาทำสงสาร...เพิ่มความเจ็บช้ำทรมาน
" ใ ห้ ค น ใ ก ล้ ต า ย "

เหนื่อยหนัก...กับการเดินทาง
เกินกว่าหัวใจดวงบาง - บาง...จะรับได้ไหว
ก้อนเนื้อเล็ก - เล็ก...ที่ถูกหล่อเลี้ยงด้วยลมหายใจ
ชีพจรกำลังเต้นอ่อนไหว...เมื่อวันนี้ไร้เงาใครบางคน

ล า ก่ อ น ค น ดี
กว่าจะเอ่ยคำนี้...หยดน้ำตาที่มีก้อร่วงหล่น
เจ็บปวดเจียนตาย...แต่ ! ไม่อยากให้เธอจากไปด้วยความกังวล
ยอมเก็บความทุกข์ทน...ร้อนรนอยู่ภายในใจ

สายใยบาง - บาง
คราบน้ำตาจาง - จาง...ชัดเจนเลือนลางไม่ยอมไปไหน
สายใยแห่งความผูกพัน...ไม่อาจลบมันไปจากหัวใจ
อ้อมกอดอุ่น - อุ่นที่คุณทิ้งไว้...ไม่ว่าวันใด ไ ม่ ลื ม

บทละคร...จบตอนลงเพียงเท่านี้
นางเอกไม่ใช่เรา...เขาคือผู้โชคดี
โบกมือลากันเสียที...นางร้ายคนนี้ไ ม่ มี ที่ ไ ป

ใครเล่า ... เขาจะรักคนอย่างฉัน
ขนาดคนเคยผูกพัน...เขานั้นยังทิ้งกันได้
หาว่าเรื่องมาก งี่เง่า เอาแต่ใจ
ในเมื่อคนที่รักกำลังถูกแย่งไป...ไม่ว่าใครก้อต้องทำ

ล า ก่ อ น ที่ รั ก
ขอเก็บหัวใจเจ็บหนัก...ไปพักให้หายช้ำ
สิ่งที่เธอเคยทำไว้...ไม่ว่านานเท่าใดจะจดจำ
วันใดที่เขาทำเธอช้ำ...จะขอตอกย้ำด้วยความสะใจ

" เจ็บ " ... ถึงได้ร้องไห้
ปวดร้าว ... หวั่นไหว ... เหว่ว้า
ความรู้สึกที่อยู่ข้างใน...ไม่รู้จะถ่ายทอดอย่างไรออกมา
มีเพียงหยดน้ำใส - ใสจากดวงตา
ที่สามารถบอกได้ว่ารู้สึกอย่างไร

บางคน
เขาอาจไม่ได้รู้สึกร้อนรน ... หรือหวั่นไหว
หยดน้ำตา...อาจกลั่นออกมาจากความดีใจ
หรือความรู้สึกลึก - ลึกที่อยู่ข้างใน
" สะท้อนจากใจสู่ตา "

ไม่ว่าใคร...จะรู้สึกเช่นไร
แต่ ! หยดน้ำใส...ที่กระจายอยู่บนใบหน้า
เกิดจากความรู้สึกที่อยู่ข้างใน...ไม่ว่าจะดีใจหรือเวทนา
ร่องรอยของหยดน้ำตา...เกิดจากความปรารถนา
" ที่อยู่ในใจ "

" ความลับ "
ที่ไม่อาจเริ่มนับ...หรือขับขาน
เป็นเพียงเรื่องเล่า...คละเคล้าจินตนาการ
เจือปนความทรมาน...ที่พลุ่งพล่านภายในใจ

" ความฝัน "
ที่ไม่มีวันเป็นจริงขึ้นมาได้
เป็นเพียงความรู้สึก...ที่อยู่ลึก - ลึกในหัวใจ
ท่ามกลางรัตติกาลที่อ่อนไหว...ทุรนทุรายในนิทรา

ความลับ...ที่อยู่ใน...ความฝัน
คำว่ารักคำนั้น...คงไม่มีวันจะไขว่คว้า
จะเริ่มนับหนึ่งได้อย่างไร...เมื่อไม่เคยมีความหมายในสายตา
เพียงแค่ผู้หญิงธรรมดา...คุณคงไม่ปรารถนาจะมอง

รอคอย ใ ค ร สั ก ค น
ที่จะมาเปลี่ยนเมฆฝน ... ให้สดใส
ท้องฟ้าสีเทาเกิดจากความเหงาในหัวใจ
อ้อมกอดที่ไร้ซึ่งอุ่นไอ ...สั่นไหว เ ห ลื อ เ กิ น

วั น ที่ คุ ณ เ ดิ น เ ข้ า ม า
กล่าวขอบคุณโชคชะตา ...อย่างไม่ขัดเขิน
พรหมลิขิตให้เราพบกัน ...หาใช่ความฝันหรือเรื่องบังเอิญ
นับจากวันนี้เราจะร่วมเดิน ...ไปพร้อมกัน

คู่ ชี วิ ต
ดวงชะตาเราถูกลิขิต ...ไว้เช่นนั้น
ขอบฟ้าที่ว่าไกลแสนไกล ...เรายังได้รักกัน
มือคุณที่จับมือฉัน ... สำ คั ญ ก ว่ า สิ่ ง ใ ด ใ ด

เพียงแค่อารมณ์เหงา - เหงา
เลยอยากให้เรื่องราวของเรา...ย้อนกลับไปเหมือนคราเก่าในเวลานี้
ความรักที่ผ่านมา...มากมายซึ่งคุณค่าติดตรึงตราแต่สิ่งดี - ดี
และแน่ใจเสมอ...ว่าวันนี้ พรุ่งนี้...ในทุกนาทีจะไม่ลืมเธอ

เพียงแค่อารมณ์เหงา - เหงา
ความรู้สึกของคนรักเก่า...ที่แอบเพ้อเจ้อ
แค่ในบางครั้ง บางที...อยากจะย้อนกลับไปในวันที่มีเธอ
รักนะ คิดถึงเสมอ...ไม่รู้ว่าเธอเปลี่ยนเบอร์หรือยัง

เพียงแค่อารมณ์เหงา - เหงา
อยากฟังเสียงเธอเบา - เบา...ผ่านปลายสายมาอีกสักครั้ง
จะไม่เอื้อนเอ่ยคำใด - ใด...เพราะไม่รู้ว่าเธอจะดีใจไหมที่ได้ฟัง
เพราะฉันเหงาก้อเลยคาดหวัง...หวังว่าเรานั้นยังเหมือนเดิม

หากความรัก ...ต้ อ ง ใ ช้ ค ว าม อ ด ท น
หัวใจคนสองคน ...ดิ้นรนอย่างไร้จุดหมาย
ความรู้สึกที่เกิดอยู่นี้ ...ไม่มีคำอธิบาย
ต่างฝ่ายต่างทำร้าย ...หัวใจตนเอง

เ ร า อ ด ท น กั น ม า พ อ แ ล้ ว ค น ดี
ถึงตราวต้องยอมลดศักดิ์ศรี...ของคนเก่ง
ความรักที่ไร้สิ้นเยื่อใย...หัวใจที่เส็งเคร็ง
รั้งไว้ยิ่งจะทำร้ายตัวเอง...เรื่อยไป

รั บ ค ว า ม จ ริ ง กั น เ สี ย ที
จบกันเสียตั้งแต่วันนี้ ...เหลือชีวิตที่มีไว้เริ่มต้นใหม่
หันหลังจากกัน ...เมื่อความผูกพันสิ้นเยื่อขาดใย
เราอดทนกันมานานเกินไป ...
" ข อ เ ก็ บ หั ว ใ จ ไ ว้ บ้ า ง ไ ด้ ไ ห ม . . . ไ ว้ รั ก ตั ว เ อ ง "

อยู่กับฉัน...แต่ ! คุยกับเขา
รู้บ้างไหมว่าเหงา...ที่ไม่อาจไขว่คว้า
เธออยู่ใกล้...แค่เพียงสายตา
แต่ ! คนทีเขารักตลอดเวลา...กลับไม่ใช่เรา

แค่เศษเดน...ของหัวใจ
ที่เธอแบ่งให้ยืมใช้...ไว้คลายเหงา
ต้องอยู่อย่างซ่อนเร้น...เป็นเพียงภาพเงา
ไม่เคยมีวันใดที่ความเหงา...ห่างหายเราสักวัน

มีเธอ...ก้อเหมือนไม่มี
เพราะคนที่สมควรยืนตรงนี้...ไม่ใช่ฉัน
ความรักที่ไม่ได้เกิดจาก...ความผูกพัน
แค่เพียงอารมณ์ชั่ววูบเท่านั้น...ไม่ได้สำคัญเช่นใคร

รัก...มากเท่าใด
เช่นเดียวกับเม็ดทราย...ในทะเลนี้
ฟ้าที่ไกลแสนไกล...ไม่เท่ากับใจที่มี
มาตราใด - ใดก้อ...ไม่อาจวัดได้ว่าใจดวงนี้...รักเท่าใด

แล้วรัก...ฉันบ้างหรือเปล่า
สายลมบางเบา...พัดพาความเหงาถึงเธอบ้างไหม
พระจันทร์สีนวล...เย้ายวนเเสงไฟ
เห็นดวงดาวดวงนั้นไหม...ฉันฝากความคิดถึงไปให้เธอ

ความมืดเข้าคลี่ห่ม
โลกใบกลม...ยังคงหมุนเสมอ
เช่นเดียวกับฉัน...ที่เดินตามความฝันเพื่อรักเธอ
ไม่ได้หลงงามงายหรือพร่ำเพ้อ
แค่ซื่อสัตย์กับความรู้สึกตัวเองเสมอ...เท่านั้นเอง