
..ไม่มีเค๊าในวันนั้น..ก็ไม่มีฉันในวันนี้..

เวลานี้ - ที่นั่นเป็นอย่างไร
นึกเมื่อนิ่งพักใจเมื่อไกลห่าง
เราพานพบเราผูกพันเพื่อปล่อยวาง
เราร่วมทางแล้วแยกทางเพื่อต่างเดิน
เพียงส่วนเสี้ยวแห่งพานพบและพลัดพราก
ล้วนทำใจได้ยากแม้นานเนิ่น
บางความหลังยังรู้สึก ( ลึกเหลือเกิน )
หากยังยิ้มและดุ่มเดิน แม้เดียวดาย
เชื่อว่าพ้นราตรี มีทิวา
และเชื่อว่าทางความฝันนั้นหลากหลาย
ที่เคยรักเคยเคียงเป็นเพียงคล้าย
ถึงจุดตัดก็แยกย้ายไปตามทาง
เคยท้อแท้ร้างไร้เรี่ยวแรงฝัน
ไม่เชื่อแม้มีตะวันในรุ่งสาง
ไขว่คว้ายื่นมือไปในเลือนลาง
ก็พบเพียงความเวิ้งว้าง
- - ทรุดร่างลง
.............................................................................
บ่อยครั้งที่เรามักตั้งคำถามกับตัวเองเสมอ…ว่าทำไม ?ชีวิตของเราถึงต้องพานพบ…
กับเรื่องราวที่เจ็บปวดและพานพบกับคนที่เลวร้ายด้วย…...
แต่เพราะทุกชีวิตต้องก้าวเดิน…
แต่ละย่างก้าวจึงต้องมีบทเรียน…
หากไม่พบพานคนเลว…
ไหนเลยเราจะมีบทเรียนเพื่อเตือนใจ…
หากไม่มีคนเลวร้ายผ่านเข้ามาในชีวิต…
บทเรียนที่มีค่าและทำให้เราเข้าใจตัวเองมากขึ้น…คงไม่มี…
โลกไม่ได้เลวร้ายมืดมน…
จนทำให้เราต้องรังเกียจการมีลมหายใจอยู่…เพื่อสู้ต่อไป..
บางครั้งความปวดร้าวที่เกิดจากคนบางคน…
อาจมีค่ามากกว่าความสุขที่ได้รับอย่างพร่ำเพรื่อ…
ด้วยเพราะว่ารอยกรีดนั้นฝังลึกและ…ยิ่งเจ็บก็ยิ่งจำ…
เครดิต :: http://www.postsmiles.com

