หัวใจสีดำ

เพียงหนึ่งก้าวใน..ความทรงจำ ไม่ว่าจะก้าวออกมา หรือ ถอยกลับไป ในบางครั้งก็เจ็บปวดไม่ต่างกัน...

ประหนึ่งดั่งห้องแห่งความทรงจำในอดีต ที่เคยสัมผัสของแต่ละคน สีสันที่แต่งแต้มภายในห้อง ย่อมมีหลากหลายเฉดสี หลายๆอารมณ์ และ หลากหลายความรู้สึก แต่มีเพียงสิ่งเดียวที่เหมือนกัน คือทุกๆสิ่งภายในห้องแห่งนั้น เป็นอดีตของความทรงจำที่ยัง ฝั่งรากลึกภาย..ในใจ

บางคน..อาจจะเปิดประตู มองเข้าไปในห้อง
 แล้วยิ้มอย่าง..มีความสุข กับสิ่งที่..งดงาม
บางสิ่ง..ที่มีค่า มีความหมาย
ที่ผ่านการกัดกร่อนของกาลเวลา
ซึ่งเก็บไว้เป็นความทรงจำดีๆ..ไว้ในนั้น


บางคน..อาจเปิดประตูเดินออกมา
และ ก็ไม่เคยคิด ที่จะมองย้อนกลับไปที่ห้อง..นั้นอีกเลย


บางคน..อาจจะพยายาม
เปิดประตูออกมาจากห้วงความทรงจำ ในห้องแห่งนั้น
แต่ไม่ว่าจะพยายามเท่าไร ก็คงยังติดอยู่ในเฉดสีของ..ห้องแห่งนั้น  ติดอยู่ในความทรงจำ ที่เคยคิดว่าดี คิดว่าสวยงาม คิดว่า..มีความหมาย แต่สุดท้ายเฉดสีที่คิดว่า
สวยที่สุด กลับแฝงด้วยคราบน้ำตา ในวาระของสี..
ซ่อนสี อารมณ์ซ่อนอารมณ์ และ ความปวดร้าว ซุกซ่อน..ในวันวาน


ซึ่งหลายๆคน อาจจะมีแต่ห้องที่ยังว่างเปล่า สีขาวบริสุทธิ์ ซึ่งยังไร้การแต่งแต้มเฉดสีจากความทรงจำ ไม่ว่ากาลเวลาจะหมุนผ่านไปกี่รอบ ห้องแห่งนั้นก็คงเป็น..สีขาวอยู่เสมอ

อาจจะเป็นเพราะว่าเจ้าของห้องยังไม่พร้อมที่จะแต่งแต้มเฉดสีในห้องนั้น หรือไม่ก็ยังหาเฉดสีที่เหมาะสมกับห้องของตนไม่ได้ และก็ได้ปล่อยให้ห้องแห่งนั้น เป็นหัวใจสีขาวตลอดมา..เรื่อยๆไป


แต่แล้วในวันหนึ่งมีใครคนหนึ่ง
ได้พยายามก้าวมาเปิดประตูห้องหัวใจสีขาว..ของเรา
ด้วยความรู้สึกที่อยาก..ผูกพัน ด้วยคำพูดที่..สวยงาม
ดูดี มี..ความหมาย เสียงแห่งรักได้ลอยลม ผ่านประตูมาสู่ห้องแห่งนั้น..วันละนิด


จากหัวใจสีขาว ที่เคยป็นสี ของห้องแห่งนั้น ค่อยๆโดนกัดกร่อนไปที..ละนิด
จนเหลือเพียงแค่ สีแห่งรัก สีแห่งความหมาย สีของหัวใจ และ สีแห่งความต้องการ..หัวใจสีชมพู


ซึ่งเมื่อเวลา นานวันไป
หัวใจสีชมพูค่อยๆซีดลง ตามวัน และ เวลา
ของ...ความโลเล


สีที่เคยสดใส มีแต่คืนวันที่..งดงาม ไม่ว่าเราจะพยายาม แต่งแต้ม เติมเต็ม หรือ จะเพิ่มปริมาตรของสีเท่าไรใน สีชมพูสีเดิมนั้น ก็ยังคง..ไม่ยอมรับ สุดท้ายมันก็ค่อยๆ เลือนหาย และ..จางลงอยู่ดี


ซึ่งคงลืมไปว่า..หัวใจสีชมพู ที่เอามาแต่งแต้มนั้น
 มันไม่ใช่..สีของเรา
หากแต่เป็น สีของอีกคนที่เขา..เอามาให้เรา
และเขาก็ได้ก้าวจากไป พร้อมกับสี..ของเขา
สุดท้ายสีหัวใจ ที่จะมาระบาย กลบทับได้ คงมีแค่เพียงสีเดียว..สีดำ

หลายต่อหลายครั้ง ที่เราพยายามออกจากห้องแห่งนั้น
 แต่ก็ถูกฉุดดึงไว้ด้วย ความผูกพัน..ในอดีต
ประหนึ่งดั่งโซ่ลามตวนแห่งหัวใจ
ตอกและย้ำลงกลอนประตูด้วย..ความอาลัย


หนึ่งก้าวที่ใครคนหนึ่ง ก้าวเข้ามา กับ หนึ่งก้าวของคนที่อยู่ในนั้นก้าวออกไป มันช่างแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง แต่ละย่างก้าว ดูเหมือนจะเต็มไปด้วยความเจ็บ..เจ็บทุกครั้งที่ก้าว กรีดลึกสุดใจเสมอที่..นึกถึง


สุดท้ายคงทำได้แค่เพียง เดินวนอยู่ในนั้นและติดอยู่ในห้องแห่งนั้นไปเรื่อยๆ จนกว่าจะมีใครสักคนที่จริงใจ นำสีชมพูที่เคยหายไป เข้ามาระบายแทนที่..หัวใจสีดำ

“หนึ่งสีคิดทบทวนก่อนระบาย หากทุกครั้งที่ระบาย แม้สีจะจางหายไป แต่ความผูกพัน..ก็ยังคงอยู่”



เครดิต: คนบ้านเดียวกัน





โอ้...ยาว...แท้...ฮ่าๆ