หากคนรักคุณป่วยไม่ได้สติ คุณจะยังอยู่ข้างๆ เธอรึเปล่า

เราเคยสัญญากันว่า จะแก่ลงไปด้วยกัน

จะช่วยกันถือไม้เท้า หรือหัวเราะกันตอนที่อีกฝ่ายกลั้นปัสสาวะเอาไว้ไม่อยู่ จะนอนกุมมือเหี่ยวแห้งแล้วก็หลับไปทุกคืนจนกว่าจะไม่มีวันตื่นอีก

ผมตั้งใจไว้ว่าเราจะมีชีวิตหลังเกษียณแบบสองคนสามีภรรยา เพราะลูกชายที่อยู่ในท้องเธอคงจะเติบโตเป็นผู้ใหญ่ดูแลตัวเองได้แล้ว

แต่ก่อนจะคิดถึงอนาคต เราเพิ่งได้ลูกชายคนนั้นเพียงสิบวัน

และหลังจากนั้น สิ่งที่เราสัญญาเอาไว้ก็เลือนลาง



ผมจำเหตุการณ์ช่วงนั้นได้ไม่ดีนัก รู้แต่ว่ามันวุ่นวายไปหมด ภรรยาของผมล้มลง แล้วทุกอย่างก็เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ

เธอหัวใจวาย



แต่เธอยังหายใจ

เธอยังคงอยู่ แต่อยู่อย่างเจ้าหญิงนิทรา

เธอไม่รู้สึกตัว ไม่ขยับซ้าย ไม่ขยับขวา ไม่สมาราถทำอะไรได้นอกจากนอนเฉยๆ และปล่อยให้คำสัญญาของเราล่องลอยไปอย่างเชื่องช้า แต่ผมพยายามคว้ากลับ เหมือนเด็กเล่นลูกโป่งอัดแก้สและเผลอปล่อยมันหลุดไปติดต้นไม้ ลูกโป่งใบนั้นคงติดอยู่ไม่นานนัก อาจทำได้เพียงสองอย่างคือลอยไปบนท้องฟ้าและหายจากผมไปตลอดกาล หรือไม่ก็ฟีบตกลงบนพื้นดินทว่าไม่เหลือสภาพความเป็นลูกโป่งอีกแล้ว

หรือไม่ก็อย่างสุดท้าย คือผมจะปีนไปเก็บมันให้ได้ก่อนที่มันจะเป็นเช่นนั้น



เธออาจอยากได้ยินเสียงลูก ผมอุ้มลูกมาให้เธอ แต่เธอก็ไม่ขยับตัว

เธออาจอยากฟังเพลงที่เธอชอบ ผมก็ไปหามาให้แต่เธอก็ไม่เขยื้อน

เธออาจอยากไปเที่ยวที่ไหนสักแห่ง ผมก็ไปเที่ยวแล้วอัดเสียงบรรยากาศเหล่านั้นกลับมา แต่มันก็ไม่ได้ผล

ผมเรียกญาติทุกคนมาช่วยปลุกให้เธอฟื้นขึ้นมา แต่เธอก็ไม่

ผมกลับบ้านไปหาสิ่งของอะไรสักอย่างที่ผูกพันกับเธอ เพื่อให้เธอสัมผัส จับ และกลับมา แต่ไม่มีอะไรใช้ได้เลยสักอย่าง



หมอบอกผมว่า เธออาจเป็นอย่างนี้ตลอดไปเพราะไม่มีสัญญานอะไรดีขึ้น

ผมบอกเขาว่า ยังไงผมก็จะแก่ไปพร้อมกับเธอ เราอยากจะช่วยกันถือๆไม้เท้าและเดินกระย่องกระแย่ง

หมอไม่ว่าอะไร



วันต่อมา เธอโคม่า ต่อหน้าผมและลูก

ผมรู้สึกราวกับลูกโป่งที่ติดอยู่ตรงต้นไม้กำลังจะปลิวไปสู่ท้องฟ้า คล้ายกับว่าพายุกำลังจะกระชากมันลอยขึ้นไป แต่พายุสงบ และเวลานั้น ผมรู้สึกว่าผมอยากทำอะไรก็ได้เพื่อคว้าลูกโป่งใบนั้นไว้

ผมทำอะไรอย่างที่เราเคยได้ยินตอนเด็กๆ สิ่งที่ทำให้เกิดปาฏิหาริย์เสมอ

ผมเดินเข้าไปจูบเธอและบอกเธอว่า

“ถ้าคุณได้ยินผม จูบผมตอบด้วย”

และวินาทีนั้น…. เธอจูบผมตอบ



ไม่ใช่อะไรที่จะทำให้เราผ่านพ้นเรื่องนี้ไปได้นอกจากสิ่งที่ผมมีให้กับเธอ ตลอดเวลาที่เรารู้จักกัน

หลังจากนี้ไม่ใช่เพียงแค่เธอเริ่มรู้สึกแต่เราต้องฟื้นความทรงจำ เราต้องเอาชนะเนื้อสมองบางส่วนที่ตายลงไปในชั่วขณะที่เธอหลับ แต่ผมเชื่อว่าเราจะผ่านไปด้วยกัน

สักวัน เราจะมีวันที่แก่ลงไปพร้อมกันได้จริงๆ



แรงบันดาลใจจาก แอนดริว และเอมมา เรย์

คู่สามีภรรยาผู้กำลังฟันฝ่าอุปสรรคของโรคร้ายไปด้วยความรัก

เครดิตจาก http://blogstorydd.com/