ผมได้รู้แล้วว่าเธอคือทุกสิ่งของผม

วันนี้ผมตื่นมาตอนตีสี่พร้อมกับอาการนอนไม่หลับเป็นมาตลอดสองอาทิตย์ที่ผ่านมา แถมเมื่อคืนเจอแมลงป่องต่อยในรถตัวเอง อย่างไม่คาดฝันอีก แต่สิ่งทีทำให้ผมนอนไม่หลับกลับไม่ใช่แผลที่เกิด แต่เป็นความรู้สึกของผมที่อยากระบายให้ทุกคนได้รู้ กับความเศร้าที่สุดที่ผมได้เจอในตอนนี้ และทุกอย่างเกิดจากความเอาแต่ใจของผมเอง ผมเคยเป็นคนโชคดีมากที่ได้เธอคนนี้เป็นแฟน จากวันที่พบเธอครั้งแรกผมประทับใจในรอยยิ้มของเธอและเมื่อได้พูดคุยกับเธอในฐานะแม่ค้ากับลูกค้าผมยิ่งประทับใจในความคิดของเธอผมพยายามขอเบอร์โทรเธอเท่าไหร่ก้อไม่ได้จนผ่านไปปีกว่าเธอจะลาออกไปเรียนต่อปริญญาตรีอีกใบเพื่อเข้างานรัฐวิสาหกิจ ฐานะเธอทางบ้านถือว่าดี ส่วนตัวผมนั้นเรียนจบแค่ ปวช. แต่ก็พยายามเรียนต่อรอบค่ำจนจบปริญญาตรี จนวันสุดท้ายผมได้เบอร์โทรมาจนได้ วันสุดท้ายที่เธอทำงานผมมองด้านหลังเธอ ผมได้แต่คิดตลอดว่าจะมีโอกาสจะเจอเธออีกมั้ยนะ ถ้าได้เธอเป็นแฟนอย่างที่หวังไว้คงดีไม่น้อยเธอเป็นผู้หญิงคนแรกในชีวิตผมที่ผมกล้าให้ดอกกุหลาบกับเธอต่อหน้าคนอื่น (ยอมรับว่าต้องใช้ความกล้ามากๆเลยนะ) ผ่านไปประมาณหกเดือน วันนั้นผมได้ไปทำธุระแถวบ้านเธอ และเธอก็ออกมาสอบพอดี เราเลยได้นัดทานข้าวด้วยกัน ผมคิดตลอดว่าผมฝันไปหรือเปล่านะ จากวันนั้นผมก็ได้แต่วาดฝัน จะเป็นไปได้มั้ยนะที่ผมจะได้เป็นแฟนเธอ และช่วงนั้นผมได้เจอปัญหาชีวิตอย่างมาก คือ ตกงาน และเพิ่งซื้อบ้าน Townhouse ด้วย แต่ธอก็ตกลงเป็นแฟนกับผมจนได้ (1 มีนาคม 2545) เธอไม่เคยคิดอายว่าแฟนไม่มีงานทำ จนผมผ่านช่วงปัญหามาได้กลับมามีงานทำ การเอาแต่ใจตัวเองของผมเริ่มถือดีขึ้นเรื่อยๆ ผมเป็นคนโกรธง่ายหายเร็ว ทำเพราะถือดีว่าไม่เคยพลาดและทำถูกเสมอ การงานก้าวหน้าอย่างรวดเร็วผมทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เงิน ผมจะวาดฝันไว้เสมอว่าจะแต่งงานกับเธอ และผมจะมีบ้านเดี่ยวหลังใหญ่ เพื่อไม่ให้เธออายเพื่อนๆ เธอ เวลาเรามีลูกผมจะได้ไม่ให้ลูกผมต้องอาย เพราะบ้านที่ผมเกิดมาไม่ต่างจากสลัม ผมเป็นคนไม่เที่ยว เหล้าไม่กิน บุหรี่ไม่สูบ เวลาที่เธอห้ามอะไรผมก็ไม่เคยฟัง เธอเคยบอกกับผมว่า ครอบครัวที่เธอต้องการอยู่กันแค่ Town house ก็ได้ก็มีความสุขแล้ว ผมก็ยังซื้อบ้านเดี่ยวเพราะคิดว่าผมถูกเสมอ การเอาแต่ใจตัวเองผมเริ่มมากขึ้นเรื่อยๆไม่เคยสนใจเธอเหมือนก่อน จะผมเองก็รู้สึกว่าเราไกลกันมากขึ้น จนเมื่อวันสิ้นปีที่ผ่านมาเราได้ทะเลาะกันครั้งแรก จากที่เราไม่เคยทะเลาะกันเลย มันเป็นความเก็บกดของทั้งผมและเธอ แต่คืนนั้นก็ผ่านไปด้วยดี เพราะข้อตกลงของเราสองคนคือ ตื่นขึ้นมาทุกอย่างต้องเหมือนเดิมนะ จนเมื่อ 27 มกราคม 2550 ที่ผ่านมาเธอร้องไห้และพูดกับผม ว่าถ่าเราแต่งงานด้วยกัน ความคิดครอบครัวเราคงไปกันไม่ได้จริงๆ ผมได้แต่อึ้งและคิดว่า ถึงเวลาแล้วที่ผมจะต้องเสียเธอไปแล้วหรือ เธอไม่ต้องการบ้านหลังใหญ่เธอไม่ตอ้งการให้ผมเหนื่อย และที่สำคัญเธอบอกว่าผมไม่ได้เอาใจใส่เธอเหมือนก่อน เอาแต่บังคับเธอตีกรอบให้เธอ เมื่อก่อนด้วยความเอาแต่ใจตัวเองของผมๆ คิดเสมอว่าผมถูกมาตลอด ตอนนี้ผมเข้าใจแล้ว ถึงเวลาตอนนี้จะเพิ่งผ่านมาได้สองอาทิตย์ แต่ผมรู้สึกว่ามันยาวนานมากๆ จากที่เราเคยเจอกันทุกวันอาทิตย์ ถ้าวันไหนว่างหลังเลิกงานผมจะไปหาเธอที่บ้านเสมอ ตอนนี้เธอไม่ให้ผมไปหา ผมรู้สึกว่า ชีวิตผมขาดหายไปหลายๆอย่าง